|
ΜΙΑ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΚΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ |
|
|
|
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΘΡΩΝ -
Απόψεις
|
|
Γιάννης Σχίζας
,
Σάββατο, 10 Ιανουάριος 2009
|
Του Γιάννη Σχίζα
Η τσεχική «προεδρία της συμφοράς» έχει καταφέρει να αποδείξει σε ταχύτατο χρόνο τον φιλοαμερικανισμό της και την ασχετοσύνη της με τα μεγάλα προβλήματα της συγκυρίας , γι αυτό εξ άλλου και παρακάμφθηκε από τις πρωτοβουλίες του Γάλλου Προέδρου στο μεσανατολικό. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις πρακτικές, ενισχύονται οι κεντρόφυγες δυνάμεις από τον ευρωπαϊκό κορμό και υπονομεύονται οι ευρωπαϊκές θεσμίσεις – όπως αυτή της εναλλασσόμενης προεδρίας.Παρά τον πολιτικό στραβισμό τους και τη φοβική τους στάση απέναντι στον «μεγάλο αδελφό», οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τα προβλήματα της άκριτης διεύρυνσης και της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας χωρίς πολιτική συνοχή: Δηλαδή τα προβλήματα που ως ένα βαθμό αποδείχθηκαν «εισαγόμενα» από τις διχαστικές και υπονομευτικές παρεμβάσεις Ουάσιγκτον και Λονδίνου.
Και ενώ η ευκαιρία για έναν «αναστοχασμό» των ευρωπαϊκών πεπραγμένων είναι ξανά παρούσα και οι Ευρωπαίοι καλούνται να εκτελέσουν ένα ιδεολογικό «πέναλτυ» σε εστία φυλασσόμενη από τραυματισμένο τερματοφύλακα, ενώ η οικονομική κρίση κατεδαφίζει τις νεαντερντάλιες ανοησίες περί αυτορυθμιζόμενης οικονομίας της αγοράς και προκαλεί παράλληλες πρωτοβουλίες από κρατικούς φορείς με στόχο την ανάσχεση των υφεσιακών φαινομένων, υπάρχουν αμετανόητοι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού που συνεχίζουν να διακινούν ανθρωποφαγικά μηνύματα. Ένας από αυτούς είναι και ο Βάτσλαβ Κλάους, Πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας, που βρήκε αυτή τη συγκυρία για να δημοσιοποιήσει τις απόψεις του στις 7.1.2009 στους Financial Times υπό τον τίτλο: «Μην περιορίζετε τις αγορές – ελευθερώστε τις» (Do not tie the markets – free them).
Αξίζει πραγματικά να σημειώσουμε την απίστευτη ανευθυνότητα και ελαφρότητα αυτού του κειμένου, που κυριολεκτικά καταβυθίζει το μέσο επίπεδο των ανά τη γη προέδρων δημοκρατίας...
Καταρχήν ο κ. Κλάους βεβαιώνει ότι το «παγκόσμιο κλίμα βασικά δεν αλλάζει, αλλά οι κινδυνολόγοι του φαινομένου του θερμοκηπίου πέτυχαν στο να πείσουν τους πολιτικούς (και μερικούς κοινούς ανθρώπους επίσης) περί του ερχομού της «Ημέρας της Κρίσεως», με βάση δε αυτή τη λανθασμένη υπόθεση προσπάθησαν να περιορίσουν την ελευθερία και την ευημερία μας». Κι ακόμη βεβαιώνει ότι ο τσεχικός λαός γνωρίζει ότι η ελευθερία και η ευημερία του απειλούνται πολύ περισσότερο από ό,τι το κλίμα.
Ο κ. Πρόεδρος αγνοεί επιδεικτικά το έργο δεκάδων χιλιάδων επιστημόνων για τη διασύνδεση παραγωγικών δραστηριοτήτων και κλιματικών συνθηκών, θεωρώντας την όλη συζήτηση ως προϊόν αυθαίρετων αντιλήψεων πολλών μαζί υποκειμένων... Αλλά και η ερμηνεία που δίνει στην διεθνή οικονομική κρίση διακατέχεται από την αβάσταχτη ελαφρότητα της υποκειμενικότητας, από τη θεώρηση αυτού του μεγάλου «επεισοδίου» ως αποτελέσματος «λαθών». Γράφει λοιπόν:
«Η οικονομική κρίση θα έπρεπε να θεωρείται σαν μια αναπόφευκτη συνέπεια και επομένως μια "δίκαιη" τιμή που πρέπει να πληρώσουμε για τους στερούμενους από σύνεση και υπερβολικά σίγουρους για τον εαυτό τους πολιτικούς, που έπαιζαν με την αγορά. Οι προσπάθειές τους να κατηγορήσουν την αγορά, αντί να κατηγορήσουν τον εαυτό τους, είναι απαράδεκτες και θα πρέπει να απορριφθούν αποφασιστικά».
Ο κ. Κλάους κυρίως και προ πάντων υπογραμμίζει τη σημασία της άρσης των περιορισμών που εισήχθησαν το τελευταίο μισό του αιώνα , «στην εποχή του γενναίου νέου κόσμου της "οικονομίας της κοινωνικής και οικολογικής αγοράς"». Και πριν να προλάβουμε να συνέλθουμε από το σοκ της πληροφόρησης ότι στη πραγματικότητα όλοι μαζί ζούσαμε σε συνθήκες οικολογικής και κοινωνικής αγοράς (!) χωρίς να το έχουμε καταλάβει, ο κ. Κλάους ολοκληρώνει τη βολή: «Το καλύτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να αποδυναμώσουμε –αν όχι να ανακαλέσουμε– τα διάφορα εργασιακά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά και υγιεινιστικά "στάνταρντς", γιατί αυτά μπλοκάρουν την ορθολογική ανθρώπινη δραστηριότητα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο»...
Ο νεοφιλελεύθερος νεοκανιβαλισμός – όσο κι αν είναι σήμερα απομονωμένος στο ιδεολογικό περιθώριο - παρουσιάζεται σαν κανονικό ζόμπυ, σαν μια απίστευτη ιστορική ηχώ των κραυγών που εξέβαλαν οι «παλαιοφιλελεύθεροι» στην Αγγλία του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, όταν προσπαθούσαν να αποτρέψουν την ψήφιση των νόμων περί προστασίας των φτωχών (poor laws). Πιστεύω ότι μέσα στο νέο πλειοψηφικό περιβάλλον όπου δεσπόζει η κριτική του μύθου της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς», δεν πρέπει να επαναπαυτούμε: Το θηρίο έχει αποδείξει ιστορικά ότι ενόσω ζει μπορεί να ανακάμπτει...
.
ecocrete.gr . |
Cavo Sidero
