Του Γιάννη Σχίζα

Λίγοι γνωρίζουν πως οι Μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν δύο πολύκροτες "απαλλοτριώσεις" τραπεζών, τη μία το 1906 στη Μόσχα, με "απόδοση" 875.000 ρουβλίων, και την άλλη το 1907 στην Τιφλίδα, με το λιγότερο αλλά όχι ευκαταφρόνητο κέρδος των 200.000 ρουβλίων.* Τα ίδια έκαναν στη δεκαετία του '70 οι επαναστάτες Τουπαμάρος στην Ουρουγουάη: και οι μεν και οι δε είχαν ένα ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα και προωθούσαν τη χρηματοδότησή του με "ανορθόδοξο τρόπο". Δεν έκαιγαν τράπεζες, δεν κατέστρεφαν.

Το 1973 η Χούντα προσπάθησε να αμαυρώσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου παρουσιάζοντας κάποια ψευδή τεκμήρια βανδαλισμών από τους καταληψίες. Τόσο επί δικτατορίας όσο και μετά από αυτήν, οι ισχυρισμοί του καθεστώτος απαντήθηκαν αποστομωτικά.
Στο διαδίκτυο κυττάζω στο λήμμα "αντίποινα" και παραπέμπομαι άμεσα στη δράση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην Ελλάδα του 1941-44. Τον Δεκέμβριο του 1943 ο στρατηγός Βίντερ συντάσσει μια έκθεση για τους αντάρτες και τον φιλικό σ' αυτούς άμαχο πληθυσμό, όπου δηλώνει με πικρία ότι "δυστυχώς δεν είναι δυνατό να τους αποκεφαλίσουμε όλους". Την ίδια περίοδο στη Σοβιετική Ένωση οι Γερμανοί είχαν ως "ταρίφα" για το φόνο κάθε δικού τους στρατιώτη την εκτέλεση μέχρι και 60 ατόμων!

Τα αντίποινα και η "θεωρία" της συλλογικής ευθύνης αποδοκιμάσθηκαν από το Διεθνές Δίκαιο και τον Νομικό Πολιτισμό της εποχής μας, όμως κάποιοι συνέχισαν να τα εφαρμόζουν προς κάθε κατεύθυνση - μηδέ των βιτρινών εξαιρουμένων. Ισοπεδώνοντας και εξισώνοντας τις ευθύνες όλων για την ύπαρξη της κρατικής βίας και των ανισοτήτων, κατέστρωσαν μια ειδική πολιτική θεωρία ευθύνης των "άλλων" : Δηλαδή των εχόντων και κατεχόντων από μια τράπεζα μέχρι ένα μαγαζάκι της πλάκας...

Το 1990 στο Λος ¶ντζελες ξέσπασαν επεισόδια με αφορμή καποιους φόνους εγχρώμων από την Αστυνομία. Το συμβάν οδήγησε σε γενικευμένες ταραχές, σε βανδαλισμούς και πλιάτσικο, πράγμα που είχε τελική συνέπεια την επέμβαση του Στρατού. Η κατάσταση αποτέλεσε ένα ακόμη επεισόδιο στην ανάπτυξη του "μιθριδατισμού" της κοινωνίας απέναντι στην αστυνόμευση και την καταστολή. Ο ίδιος εθισμός στη καταστολή προωθήθηκε και στη Γαλλική κοινωνία πριν λίγα χρόνια, ύστερα από τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές που προκάλεσαν οι λαθρομετανάστες και οι περιθωριακοί των παρισινών περιχώρων.

Βέβαια η κοινωνική αλλαγή δεν γίνεται με το γάντι, τα δε κινήματα διαμαρτυρίας δεν συμπεριφέρονται σαν κυρίες του καλού κόσμου σε φιλανθρωπικά σουαρέ. Σύμφωνοι. Όμως ο αγώνας για την κοινωνική αλλαγή και τα κινήματα διαμαρτυρίας περνάνε από τη διαμόρφωση ενός φιλικού κοινωνικού περίγυρου. Το τι εννοώ δηλώνεται καλύτερα από ένα αφήγημα του Κώστα Κάππα**, σχετικά με μια στάση εργασίας των οδηγών του παρισινού μετρό στη δεκαετία του 80 : Όπου οι εργαζόμενοι εξηγούσαν για πολλές ημέρες και με τον πιο ευγενικό τρόπο τους λόγους της κινητοποίησής τους και ζητούσαν την κατανόηση και συμπαράσταση του κοινού...

Θέλω να πω σε όλους αυτούς που βανδάλισαν ή ανέχθηκαν τον βανδαλισμό του αθηναϊκού κέντρου, έχοντας ταυτόχρονα και μια πολιτική άποψη για την "αντιεξουσιαστική" αλλαγή της κοινωνίας, ότι η αλλαγή δεν γίνεται με μακιαβελικές μεθόδους και θεωρήματα ευθύνης πάντων των άλλων πλην ημών... Και γενικότερα ότι οι αγώνες μέσα στον αστικό χώρο πρέπει να σέβονται αυτό το χώρο και να κατανοούν ότι η διαμόρφωσή του στοίχισε κόπο και χρόνο σε ολόκληρο το λαό.

Όσον αφορά αυτούς που καλύφθηκαν πίσω από μια πλειοδοσία ευαισθησίας για τη συμπεριφορά τους, υιοθετώ αυτούσια την άποψη του "γλωσσολογικού" δικτυακού τόπου "¶σπρη Λέξη":

"Η άσπρη λέξη ... για σήμερα Τρίτη 9/12 αναστέλει τη (λειτουργία)... της ως ένδειξη πένθους για τη δολοφονία ανήλικου μαθητή και ως ένδειξη διαμαρτυρίας για όσους πιστεύουν ότι η οργή τους είναι μεγαλύτερη από τη δική μας και έτσι μπορούν να καίνε τα όνειρά μας, να λεηλατούν τους κόπους μας και να τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμό μας".

*Δ.Κωστόπουλος, "Ο Νταβέλης στο Σικάγο", εκδόσεις ΕΥΩΝΥΜΟΣ
**Chercher La France, συλλογικό έργο, εκδόσεις ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ

Γιάννης Σχίζας

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.