|
"Realpolitic ή θάνατος" και η απάντηση "Κενά δαιμόνια" |
|
|
|
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΘΡΩΝ -
Απόψεις
|
|
e
,
Δευτέρα, 22 Σεπτέμβριος 2008
|
Στο ένθετο περιοδικό της «Αυγής» «Ο δαίμων της Οικολογίας», Σεπτέμβριος 2008 δημοσιεύτηκε άρθρο του Δήμου τσαντίλη με τίτλο «Realpolitic ή θάνατος» στο οποίο αναφέρεται στη "τέχνη του εφικτού" και το ρεαλισμό στην πολιτική επιχειρώντας ένα είδος "αποκατάστασης" του Μέτερνιχ. Ακολούθησε ένα άρθρο με κριτική απάντηση από τον Γιάννη Σχίζα με τίτλο "Κενά Δαιμόνια". Μπορείτε να διαβάσετε και τα δύο εδώ:
Realpolitik ή Θάνατος
Να πεθαίνει κανείς για ιδεώδη;
Σύμφωνοι, αλλά ο θάνατός του να Άναι αργός.
Georges Brassens
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Παράδειγμα ο Metternich, ο κακός δαίμων των σχολικών βιβλίων ιστορίας, ο ανθέλλην, ο αντιδραστικός σκοταδιστής, που αντιτάχθηκε με νύχια και με δόντια στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Οι πρόγονοί μας του Ά21 είχαν απόλυτο δίκιο να βλέπουν στο πρόσωπό του τον πιο απαίσιο εχθρό. Ο σατανικός Αυστριακός θυσίαζε την εθνική μας ανεξαρτησία τους στον βωμό μιας ισορροπίας δυνάμεων, που με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να διαταραχθεί.
Αργότερα, στο αντι-μετερνιχικό ιδεολογικό μου οπλοστάσιο προστέθηκε η δυσκολοχώνευτη έννοια της Realpolitk, μιας πολιτικής χωρίς έρμα και όραμα. Αντιδραστική από υπολογισμό, όχι από πεποίθηση, η Realpolitik ήταν υπεράνω ιδεολογικών δογμάτων. Ο Metternich, που την εισήγαγε στις διακρατικές σχέσεις στις αρχές του 19ου αιώνα, δεν ήταν καν αντιδραστικός, σκεπτόμουνα. Ήταν ένας αξιομίσητος (για εμάς), πλην ικανότατος πολιτικός (για κάποιους άλλους). Με τον απηλλαγμένο από κάθε είδους αναστολή πραγματισμό του, κατόρθωσε να μετεξελίξει ακόμη και την ίδια την αντιδραστική την Ιερά Συμμαχία ανάμεσα στην Ρωσία, την Πρωσία και την Αυστρία, από αντιδραστικό όργανο για την επιβολή των χριστιανικών αρχών και την στήριξη των απολυταρχικών καθεστώτων, σε διεθνή θεσμό για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης. Με την συνδρομή ακόμη και του αντίχριστου Σουλτάνου, αν αυτό επέβαλλαν οι περιστάσεις.
Και η φάρσα; Υπομονή, η φάρσα έπεται.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν άρχιζα να βλέπω και του στραβού το δίκιο και να συμφιλιώνομαι με τον πραγματισμό στην πολιτική, την «τέχνη του εφικτού», όπως μου άρεσε να λέω. Ώσπου ήρθε ο επίσης αξιομίσητος Henry Kissinger και έκανα δύο βήματα πίσω. Η Realpolitik του, αντιπαθής όσο και ο ίδιος, επανέφερε το αμοραλιστικό δόγμα των ισορροπιών στο προσκήνιο. Στρατιωτική δικτατορία, ισλαμικός φασισμός, κομμουνιστική δικτατορία, αδιάφορο. «Όποιου η χώρα, αυτού και η θρησκεία». Με άλλα λόγια, οι εσωτερικές υποθέσεις είναι εσωτερικές δεν έχουν θέση στο παίγνιο των ισορροπιών. Όταν μάλιστα έμαθα ότι ο Kissinger έκανε την διδακτορική διατριβή του πάνω στον Metternich, είπα «αχά, έτσι εξηγούνται όλα», πιστεύοντας ότι είχα καταλάβει πώς λειτουργεί ο ψυχροπολεμικός κόσμος: χωρίς πόλεμο στα χωράφια του ΝΑΤΟ και της Βαρσοβίας, σε πόλεμο διΆ αντιπροσώπων, παντού αλλού. Το βέβαιο πλέον ήταν ότι οι νέοι Μετερνίχοι παρεπιδημούσαν, όχι πια στην Βιέννη, αλλά στην Ουάσιγκτον και την Μόσχα. Θύματα της νέας Ιεράς Συμμαχίας, η Δημοκρατία, ο Αλέντε, η ¶νοιξη της Πράγας. Και η Κύπρος, προσέθετα, χωρίς να το πολυπιστεύω.
Έτσι το πέρασμα στην μεταψυχροπολεμική εποχή με βρήκε απροετοίμαστο. Τι να σκεφτώ; Χαιρόμουν, βέβαια, που οι τύραννοι γκρεμίζονταν. Χαιρόμουν που οι λαοί έσπαγαν τα δεσμά τους και πειραματίζονταν με την εθνική τους ανεξαρτησία. Χαιρόμουν, προ πάντων, που στην δίνη των καταρρεύσεων του Υπαρκτού, η Realpolitik των γεωπολιτικών ισορροπιών περνούσε σε δεύτερο πλάνο (Σε πρώτο πλάνο αναδυόταν η επανανακάλυψη της ελευθερίας).
Ήταν δικαιολογημένη η αισιοδοξία μου; Δεν πρόλαβα να καλοχωνέψω τις αλλαγές και τους πολέμους που ξέσπασαν δεξιά και αριστερά, αλλά κυρίως πλάι μας. ΝΑΙ στον Μιλόσεβιτς, ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, ΟΧΙ στο όνομα της Μακεδονίας. ΝΑΙ στο εθνικό παραλήρημα.
Η φάρσα σε πλήρη εξέλιξη. Ο 21ος αιών μας βρήκε να σκιαμαχούμε σε πεδία μαχών του παρελθόντος, οχυρωμένοι στο απυρόβλητο, που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μας προσφέρει η διπλή ένταξή μας στο ίδιο συνδικάτο και οι κυανόκρανοι στην πράσινη γραμμή.
«Σκοπιανομάχοι», αναλογίστηκα με περιφρόνηση για τους κατά φαντασίαν αγωνιστές. Η εθνική τους ασυναρτησία δεν μας πήγε μακριά και οι προοπτικές διαγράφονται μάλλον ζοφερές. Πρέπει να αλλάξουμε ρότα. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Έλα ντε.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν στον πολιτικό πολιτισμό μας και πραγματιστές, που δεν φέρουν αναγκαστικά το στίγμα του Κακού. Ο πραγματιστής Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε, λόγου χάρη, ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν «δίκαια», αλλά «συμφέροντα».
Ιδού λοιπόν ο δρόμος ο δρόμος, σκέπτομαι, για να θεραπευτεί το έθνος από τις μικρομέγαλες ιδέες του: η Realpolitik. Η πολιτική, δηλαδή, χωρίς ηθική και χωρίς ιδεολογίες.
Επιστροφή στην αφετηρία; Γιατί όχι; Στο νέο-ψυχροπολεμικό σκηνικό που στήνεται από νέο-συντηρητικούς και νέο-μπολσεβίκους, ίσως να μην έκανε κακό να απαλλαγούμε, το συντομότερο δυνατόν, από τα κωμικά εθνικά μας «δίκια» και τις εξωπραγματικές μας αγκυλώσεις.
Μια ανησυχία δεν παύει, ωστόσο, να με διακατέχει. Τελικά, διερωτώμαι, ποιος είχε ιστορικά δίκιο, ποιος άδικο; Ο βδελυρός Μετερνίχος ή εμείς που το συμφέρον τόσο μας ωθεί να του μοιάσουμε;
Δήμος Τσαντίλης
Η απάντηση στο άρθρο του Δήμου Τσαντίλη από τον Γιάννη Σχίζα:
ΚΕΝΑ* ΔΑΙΜΟΝΙΑ
Του Γιάννη Σχίζα
«Τελικά διερωτώμαι, ποιος είχε δίκιο, ποιος άδικο; Ο βδελυρός Μετερνίχος ή εμείς, που το συμφέρον τόσο μας ωθεί να του μοιάσουμε;»
Δήμος Τσαντίλης
H αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης του Μέτερνιχ, που επιχειρεί με το άρθρο του ο Τσαντίλης, θυμίζει γνωστή επιτροπή αποκατάστασης της μνήμης του Στάλιν. Kαι οι δυο τους, Στάλιν και Μέτερνιχ, υπηρέτησαν ισορροπίες και ύψιστα συμφέροντα. Και οι δύο προώθησαν ρεάλ- πολιτικές.
Το πνεύμα του Μέτερνιχ πέρασε στον Κίζινγκερ βοηθούσης της διδακτορικής διατριβής του δεύτερου επί του πρώτου – μας πληροφορεί ο Δ.Τ. - και η Νέα Τάξη Πραγμάτων βολεύθηκε με την αταξία στα «περίχωρά» της. Οπότε ημείς των «περιχώρων» βρεθήκαμε να παράγουμε σου-ρεαλ-πολιτικές αξιώνοντας την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην Κύπρο, την απόρριψη του αποικιακού σχεδίου Ανάν, την διαμόρφωση ενός συμβιωτικού κώδικα Σλαυομακεδόνων και Ελλήνων Μακεδόνων. Δεν μας έβαλαν στη στρούγκα, αλλά και δεν ξεπέσαμε στη μούγκα. Ευτυχώς.
Δεν ξέρω αν ο ρεαλισμός των Μέτερνιχ, Κίζινγκερ και άλλων προοδευτικών δυνάμεων δικαιώνεται με την υπόμνηση μιας μεμονωμένης κουβέντας του Ελευθερίου Βενιζέλου που κάνει ο Δ.Τ. – περί «συμφερόντων» που κανοναρχούν τις διεθνείς σχέσεις. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το δίλημμα «ρεαλπολιτίκ ή θάνατος» απηχεί μια αειφορική κινδυνολογία. Τέτοια έλεγαν, πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων, το 1821 και εντεύθεν. Τέτοια έλεγαν και μετά τους αγώνες, μια και διέβλεπαν νέους αγώνες στο μέλλον. Κωμικά ανέβαζαν τα εθνικά μας δίκαια, κωμικά τα κατέβαζαν. Εξωπραγματικές θεωρούσαν τις εμμονές μας στη διεθνή νομιμότητα.
Το άρθρο του Τσαντίλη δεν καινοτομεί. Τα δαιμόνιά του είναι κενά, καθότι παμπάλαια. Και η ενδότερη τάση του να μας μπάσει όλους στην πολιτική του ρεαλισμού με ένα καπελωτικό πληθυντικό που θυμίζει το διάσημο στίχο του Μπωντλέρ στα «¶νθη του κακού» («Υποκριτή αναγνώστη, αδέλφι που μου μοιάζεις!») θέτει μόνο το ερώτημα: Γιατί η οικολογία συγχρωτίζεται τόσο συχνά με την απολογητική της Νέας Τάξης;
* Κενός, δηλαδή “empty”, κύριε διορθωτά. Κάτω τα χέρια!
Γιάννης Σχίζας
.
ecocrete.gr . |
|
Cavo Sidero
