Του Γιάννη Σχίζα

Ο "Γεωλογικός χρόνος" έχει τάξη μεγέθους εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών, ο "βιολογικός εξελικτικός χρόνος" λίγων δεκάδων εκατομμυρίων, ο "ιστορικός χρόνος" μερικών χιλιάδων . Ο "κοινοβουλευτικός χρόνος" εντός του οποίου παίρνονται αποφάσεις και ψηφίζονται νόμοι μεγαλύτερης ή μικρότερης τυπικής ισχύος, είναι ακόμη μικρότερης κλίμακας, αλλά οπωσδήποτε όχι μηδαμινός. Και ακόμη τελεί σε συνάρτηση με το χρόνο ωρίμανσης μιας υποψήφιας θέσμισης μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας : Δηλαδή τελεί σε συνάρτηση εάν και εφόσον μιλάμε για μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που επιδιώκει την κοινωνική συναίνεση.

Έχουμε και λέμε λοιπόν : Της κατάθεσης του "Σχεδίου του Γενικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης" στη Βουλή , δεν προηγήθηκε καμιά ανάλογη του θέματος χρονική πίστωση, προς την κοινωνία των μελετητών και των πολιτών. Ακόμη δεν προηγήθηκε διαβούλευση με τα συναρμόδια υπουργεία – μεταφορών, γεωργίας κλπ.Το "Σχέδιο" προχώρησε ακάθεκτο μεταποιώντας και στρεβλώνοντας το προϊόν συγκεκριμένης επιστημονικής επιτροπής, για να καταλήξει εν τέλει σε μια προβληματική "ταυτότητα": Η οποία πανταχόθεν βομβαρδίσθηκε ως γενικολόγα, ασαφής, μονοδιάστατη, προσχηματική και συγκαλυπτική άλλων επιλογών, χωρίς κανένα χρονοδιάγραμμα ή πρόγραμμα επενδύσεων, χωρίς απαντήσεις στο τρισμέγιστο πρόβλημα του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού. "Το σχέδιο συντηρεί καταστάσεις πολεοδομικής αναρχίας χωρίς να λύνει κρίσιμα ζητήματα όπως η εκτός σχεδίου δόμηση", ανέφερε η κριτική 10 μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων. "Το σχέδιο δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο αειφορίας", έγραψε στην "Καθημερινή"(4.5.2008) ο Ιωάννης Παλαιοκρασσάς. "Το σχέδιο προοιωνίζεται την εγκατάλειψη της ορεινής υπαίθρου", υπογράμμισε η καθηγήτρια του ΕΜΠ Ελένη Πορτάλιου σε μια σύσκεψη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με ενεργούς πολίτες.Και σε μια ανάλογη "Ημερίδα Διαβούλευσης" του ΙΣΤΑΜΕ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στη λογική της αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους και στην αντιμετώπιση των πολιτών ως υπηκόων μέσω χωροταξικών αιφνιδιασμών, που δεν αφήνουν χρόνο για τον κοινωνικό προβληματισμό.

Μια Βουλή η οποία διαβουλεύεται πάνω σε ζητήματα δομικής σημασίας για την ποιότητα ζωής, υπό συνθήκες "υπαρξιακού κυβερνητικού άγχους" και χωρίς να ακούει τη φωνή της κοινωνίας, αδυνατεί να παράγει μια αποτελεσματική χωροταξική δυναμική : Δηλαδή τη δυναμική που απαιτείται για την υπέρβαση των αγκυλώσεων του κρατικού μηχανισμού και για την εφαρμογή της υπαρκτής νομιμότητας. Με δεδομένο ότι η ελληνική Πολιτεία εγκαλείται από την εποχή του Σουρή "για την απουσία ενός νόμου που να θεσπίζει την εφαρμογή των νόμων""(!), με δεδομένο ότι "Το χάσμα μεταξύ κανόνων και εφαρμογής τους" (www.nomosphysis.org Φεβρουάριος 2008) μπορεί να προβληματίζει ακόμη και έναν Συνταγματολόγο όπως ο Γιώργος Παπαδημητρίου, η πολιτική και κοινωνική ενέργεια που θα έπρεπε να επιστρατευθεί για ένα ποιοτικό χωροταξικό σχέδιο θα ήταν τεραστίων διαστάσεων. Ακόμη όμως, λαμβανομένων υπόψη των διακηρύξεων που "ξέμειναν" στη πορεία από κάθε περιεχόμενο και του τραγουδιού του Χατζή που δικαιώθηκε τόσες φορές από τη μεταπολιτευτική χωροταξία("όποια απόφαση κι αν πάρω – θα την πετάξω σαν τσιγάρο"!) ο αγώνας εναντίον της λούμπεν διαχείρισης του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, για ένα σύνολο θεσμών με σαφήνεια , λιτότητα και αγωγιμότητα στο δημόσιο έλεγχο, με διαφάνεια των πολιτικών θεσμίσεων, θα έπρεπε να στηριχθεί σε ένα ευρύτατο μέτωπο.

Το προτεινόμενο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο υπονομεύει την αρτιότητα και την ποιότητα φυσικών πόρων όπως τα δάση, "αγοράζει αγρόν" μπροστά στο δυσοίωνο μέλλον της αγροτικής παραγωγής, αγνοεί την υπόθεση της κλιματικής αλλαγής και τις "παθητικές προσαρμογές" που επιβάλονται στη νέα τάξη υδατικών πόρων - και όχι μόνο. Το "Σχέδιο" οριοθετεί τη φύση και τον πολιτισμό μέσα σε θύλακες- "οιονεί μουσεία" - κατά πως υπογράμμισε η Μαρία Καραμανώφ- επιτρέποντας την μπαχαλοποίηση του μείζονος χώρου...

"Οι καλύτερες προθέσεις μπορεί να οδηγούν στην κόλαση", έλεγε μια φορά κι έναν καιρό ο Μαρξ. Αναρωτιέμαι που μπορεί να οδηγούν οι χειρότερες προθέσεις. Τι γίνεται όταν κάποιοι προτίθενται να υπηρετήσουν την επιχειρηματική ασυδοσία και να αμολύσουν Φαραωνικές τουριστικές επενδύσεις τύπου Κάβο Σίδερο - σαν ταύρους στο ευαίσθητο σκηνικό της ελληνικής φύσης...

Γιάννης Σχιζάς

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.