Του Δήμου Τσαντίλη

Οι τεχνολογίες πεθαίνουν και αυτές. Δεν κείνται όμως όλες εν ειρήνη στο κιβούρι τους. Ορισμένες βρικολακιάζουν και περιφέρονται νεκροζώντανες ανάμεσά μας. Αυτό φοβούμαι ότι συνέβη με τους πυρηνικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής.

Επί σειρά ετών, ιδίως μετά το ατύχημα στο Τσερνομπίλ, ο κλάδος φυτοζωούσε στο μεταίχμιο, μεταξύ φθοράς και αυθαρσίας. Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, που λειτουργούσαν ακόμη, βασίζονταν σε τεχνολογία της δεκαετίας του '60 και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν στην καμπούρα τους πάνω από τρεις δεκαετίες (ανασφαλούς) λειτουργίας. Επί πλέον, μια αυξανόμενη σειρά από Ευρωπαϊκές χώρες, απεφάσιζαν, η μία μετά την άλλη, να απαλλαγούν από αυτή την βρώμικη, επικίνδυνη και κρατικοδίαιτη τεχνολογία. Η Αυστρία, η Σουηδία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γερμανία και η Αγγλία είχαν δηλώσει την πρόθεσή τους να απαλλαγούν από την πυρηνική ενέργεια αμέσως ή ακολουθώντας ένα σαφές χρονοδιάγραμμα. Το μαγαζί είχε να πάρει νέες παραγγελίες εδώ και είκοσι χρόνια περίπου και πολλοί διερωτώντο αν έχει κλείσει οριστικά. Ακόμη και οι παλαιοί πολέμιοι της πυρηνικής ενέργειας φαινόταν να την έχουν ξεχάσει και το αντιπυρηνικό κίνημα είχε ανακυκλωθεί σε δραστηριότητες πιο χειροπιαστά οικολογικές από τον αγώνα κατά των πυρηνικών.

Ώσπου ξαφνικά, η νεκραναστημένη πυρηνική τεχνολογία έκανε την επανεμφάνισή της. Ανακυκλωμένη και αυτή, δεν πουλάει, όπως παλιά, μαζί με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, ιδεολογίες του τύπου "¶τομα για την Ειρήνη". Στις αρχές της δεκαετίες του '50, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν ακόμη νωπά στην μνήμη των ανθρώπων και η ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας είχε ως κύριο κίνητρο να μας κάνει να ξεχνάμε την πολεμική: τις ατομικές βόμβες και την ισορροπία του πυρηνικού τρόμου, που έφερε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ναι μεν διαγράψαμε από τον χάρτη δύο ιαπωνικές πόλεις, αλλά η ενέργεια που μας προσφέρει η σχάση του ατομικού πυρήνα θα είναι τόσο φθηνή και άφθονη, ώστε σύντομα θα καταργήσουμε τους μετρητές ηλεκτρικής ενέργειας στα σπίτια μας. Αυτό ήταν το περιεχόμενο του διεθνούς διαφημιστικού προγράμματος για την ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας που ξεκίνησε ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, D. Eisenhower, πρώτος και μεγαλύτερος πλασιέ πυρηνικής τεχνολογίας στην παγκόσμια ιστορία.

Αλλιώς σήμερα. Οι δαίμονες του παρελθόντος έχουν ξεχαστεί και η αναπαλαιωμένη πυρηνική βιομηχανία έχει εκσυγχρονίσει την ρητορική της. Στην νέα "οικολογική" εκδοχή της υπόσχεται να μας απαλλάξει από τα τρία μεγάλα άγχη του σύγχρονου κόσμου: το άγχος που προκαλούν οι συνεχείς αυξήσεις της τιμής του πετρελαίου, το άγχος του περιορισμού των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και το άγχος της ενεργειακής επάρκειας σε μια ασταθή παγκόσμια οικονομία, με συνεχώς αυξανόμενες ενεργειακές απαιτήσεις.

Ο λύκος, ως γνωστόν, στην ανεμοζάλη χαίρεται και η πετρελαϊκή ανεμοζάλη των τελευταίων ετών επέτρεψε στην πυρηνική τεχνολογία να παρουσιάζεται ως "πράσινη" τεχνολογία που θα βοηθήσει τις κυβερνήσεις να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους και ταυτόχρονα να εκπληρώσουν άκοπα τους στόχους που απορρέουν από το Πρωτόκολλο του Κυότο για τον περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.

Η νέα "πράσινη" πυρηνική τεχνολογία δεν ήταν, ωστόσο, εύρημα του κ. Σουφλιά. Είναι κεντρικό ιδεολόγημα μιας νέας παγκόσμιας εκστρατείας για την επιστροφή, στο ενεργειακό προσκήνιο, της νεκραναστημένης πυρηνικής τεχνολογίας. Η κλιματική αλλαγή ήταν η χρυσή ευκαιρία και η πυρηνική βιομηχανία την άδραξε. Το μαγαζί είχε ξαναρχίσει να λειτουργεί όλο και λιγότερο διακριτικά, τουλάχιστον από τότε που ξυπνήσαμε και πάψαμε να αμφισβητούμε ότι φταίμε για την κλιματική αλλαγή που συμβαίνει σε πλανητικό επίπεδο. Στον κ. Σουφλιά το σφυρίξανε κατά πάσα πιθανότητα οι σύμβουλοί του, μεσούντος του σκανδάλου της αποπομπής της Ελλάδας από τους μηχανισμούς του Κυότο. Ο αποπροσανατολισμός που επεδίωξαν ήταν τέλειος. Γνωστά και άγνωστα παπαγαλάκια άρχισαν να μιλούν και να αρθρογραφούν για την νέα ακίνδυνη έως πράσινη πυρηνική ενέργεια. Ας ανεβαίνουν οι τιμές του πετρελαίου, ας αυξάνεται η ζήτησή του ταχύτερα από την προσφορά, ας μας αποβάλλουν από τους μηχανισμούς του Κυότο. Αντί να μιλάμε για μείωση των ενεργειακών μας αναγκών, αντί να επενδύουμε στον άνεμο και τον ήλιο, συζητούμε αν θα πρέπει ή όχι να ποντάρουμε στην νεκραναστημένη, πλην πάντα επικίνδυνη, κρατικοδίαιτη και πανάκριβη πυρηνική τεχνολογία.

Δήμος Τσαντίλης

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.