Με αφορμή την ανακοίνωση της αλβανικής κυβέρνησης για κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα στο Δυρράχιο της Αλβανίας
Του Γιάννη Σακιώτη
Καθώς η γη βιώνει τις ολοένα πιο δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει θέσει στην πρώτη σειρά των πολιτικών προτεραιοτήτων της Ε.Ε. τον αποφασιστικό στόχο για μείωση των εκπομπών CO2 τουλάχιστον κατά 20% μέχρι το 2020, με εργαλεία την ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και την διεύρυνση των δυνατοτήτων για εξοικονόμηση ενέργειας (http://ec.europa.eu/news/energy/070110_1_en.htm), ολοένα περισσότερες χώρες σε ευρωπαϊκό έδαφος ανακοινώνουν την εγκατάσταση νέων πυρηνικών αντιδραστήρων.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, κυβερνήσεις χωρών που έχουν δηλώσει την επιθυμία τους να εισέλθουν κάποια ημέρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσαν την κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων, με πρόσχημα είτε την ενεργειακή ανεξαρτησία (Λευκορωσία) είτε την αντιμετώπιση του ενεργειακού ελλείμματος (Αλβανία, η οποία ανακοίνωσε συνεργασία με τη γαλλική Suez). Μία ακόμη χώρα, η ΠΓΔΜ, σύμφωνα με εκτενείς αναφορές, που είδαν το φως της δημοσιότητας το περασμένο καλοκαίρι στον ευρωπαϊκό τύπο, συνομιλεί με εταιρείες κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων με σκοπό να κατασκευασθεί και εκεί αντιδραστήρας.
Επίσης, η Τουρκία, μια χώρα η οποία βρίσκεται υπό διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. προκειμένου να ενταχθεί, έχει ανακοινώσει ένα μεγάλο κατασκευαστικό πρόγραμμα τριών πυρηνικών σταθμών δυναμικότητας 4.500 MW, το αργότερο μέχρι το 2012. Τέλος, το καλοκαίρι που πέρασε, η κυβέρνηση της Βουλγαρίας ανακοίνωσε τα σχέδιά της για την κατασκευή νέων πυρηνικών μονάδων.
Μια σειρά απλών διαπιστώσεων προκαλούν μεγάλη ανησυχία στους Ευρωπαίους πολίτες και ιδιαίτερα στους πολίτες των κρατών μελών της Ε.Ε. στη Μεσόγειο, για τις προοπτικές ασφαλούς διαβίωσης στο μέλλον, καθώς:
• Η διαχείριση και κυρίως η ασφαλής απόθεση των πυρηνικών αποβλήτων εξακολουθεί να παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα, ιδίως για τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, όπως η Αλβανία, η οποία έχει παραδεχθεί ότι φιλοξενεί στα εδάφη της χωματερές τοξικών αποβλήτων που προέρχονται από τις βιομηχανίες χωρών της Ε.Ε..
• Το κόστος επένδυσης, λειτουργίας και συντήρησης των αντιδραστήρων είναι εξαιρετικά υψηλό.
• Ο χρόνος ζωής των πυρηνικών αντιδραστήρων επίσης είναι περιορισμένος, όχι περισσότερο από 30-40 χρόνια και στη συνέχεια, όταν σταματά η λειτουργία τους αποτελούν μια μόνιμη τοποθεσία πυρηνικού αποβλήτου.
• Τα συνεχή μικρά ατυχήματα που λαμβάνουν χώρα σε πυρηνικούς σταθμούς σε όλο τον κόσμο μας θυμίζουν τις πάντοτε υπαρκτές πιθανότητες για μεγάλης κλίμακας πυρηνικά ατυχήματα, όπως εκείνο του Τσερνομπίλ, καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί ασφαλής μέθοδος εγγυημένης αποτροπής ατυχημάτων και συνεπακόλουθα μεγάλων καταστροφών.
• Η τοποθέτηση αντιδραστήρων σε σεισμογενείς περιοχές, όπως αυτή του Δυρραχίου στην Αλβανία ή σε περιοχές της Τουρκίας που έχουν επανειλημμένως πληγεί από ισχυρούς σεισμούς, αυξάνει τους κινδύνους για πρόκληση σοβαρού πυρηνικού ατυχήματος.
• Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (10-1-2007), η χρησιμοποίηση ή όχι της πυρηνικής ενέργειας αποτελεί επιλογή των κρατών μελών, αλλά είναι απαραίτητο να συνεχισθεί η μελέτη των ζητημάτων που αφορούν την πυρηνική ασφάλεια και προστασία (http://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=MEMO/07/10&format=HTML&aged=0&language=EL&guiLanguage=en).
• Ουδείς αμφισβητεί το γεγονός ότι η ραδιενέργεια είναι η φονικότερη μορφή μόλυνσης η οποία ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ.
Εγείρεται λοιπόν το υπερεπείγον ζήτημα της σαφούς πολιτικής τοποθέτησης, τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις που υποθηκεύουν την ασφάλεια της υγιούς διαβίωσης του πληθυσμού στις εγγύς περιοχές που πρόκειται να τοποθετηθούν οι νέοι αντιδραστήρες και υπονομεύουν την υγεία των φυσικών πόρων και των οικοσυστημάτων, παράγοντας νέου τύπου απειλές, οι οποίες επίσης περιλαμβάνουν την πιθανή ανατροπή των γεωπολιτικών δεδομένων στη νοτιο-ανατολική Ευρώπη, καθώς, με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, υπάρχει η δυνατότητα αξιοποίησης των πυρηνικών αποβλήτων για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Το κεντρικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η Ε.Ε. –και η Ελλάδα- είναι ποια είναι η θέση της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις και εάν προτίθεται η Ε.Ε., στο πνεύμα των πρόσφατων αποφάσεων της για παγκόσμια ηγετική συμμετοχή στην αποτροπή της κλιματικής αλλαγής, μέσα από την ανάπτυξη των ΑΠΕ και της εξοικονόμησης ενέργειας, να προβεί σε πολιτικές πρωτοβουλίες, να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία ή και να προχωρήσει σε σχετικό νομοθετικό έργο προκειμένου τόσο τα κράτη μέλη της Ε.Ε. όσο και τα ενδιαφερόμενα προς ένταξη κράτη που αντιμετωπίζουν ενεργειακό έλλειμμα να πεισθούν να εγκαταλείψουν τα σχέδια για την εγκατάσταση πυρηνικών αντιδραστήρων και να στραφούν προς τις ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας.
Είναι προφανές ότι το αντιπυρηνικό κίνημα τώρα ξαναρχίζει.
.
ecocrete.gr . |
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Cavo Sidero
