|
Τι απέγιναν οι ανοιχτές ελληνικές παραλίες; |
|
|
|
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΘΡΩΝ -
Θάλασσα - Ακτές
|
|
Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης
,
Κυριακή, 17 Ιούνιος 2007
|
Παραλίες απρόσιτες για το λαό - Μείωση παράκτιας και θαλάσσιας βιοποικιλότητας
Στην Αττική αλλά και σε άλλες περιοχές οι πολίτες στερούνται ένα βασικό τους δικαίωμα, μιας και οι “νόμιμες” και παράνομες δραστηριότητες έχουν καταλάβει σχεδόν όλη την παράκτια ζώνη του Σαρωνικού και του κόλπου της Ελευσίνας, και εμποδίζουν την ελεύθερη πρόσβασή τους, σε καθαρές και περιβαλλοντικά ανασυγκροτημένες ακτές. To ίδιο συμβαίνει σε πολλές πόλεις της χώρας και σε …νησιά ακόμα.
Οι πιέσεις πάνω στην παράκτια ζώνη συνεχίζονται με την έντονη αστικοποίηση της (λιμάνια, τουριστικές εγκαταστάσεις, βιομηχανικές μονάδες, οικισμοί) με την “αξιοποίηση” συχνά και ευρωπαϊκών πόρων, τη ρύπανση με αστικά στερεά και υγρά απόβλητα σε συνδυασμό με την απουσία ενός προστατευτικού θεσμικού και ελεγκτικού μηχανισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η συνεχιζόμενη ρύπανση και υποβάθμιση στην Αττική π.χ, του Κηφισού και του Ασωπού ποταμού, εξαιτίας της απόρριψης βιομηχανικών και άλλων αποβλήτων που έχει μετατρέψει τα δύο αυτά σημαντικά κάποτε ποτάμια σε αγωγούς αποβλήτων και κύριες πηγές ρύπανσης της θάλασσας, όπου καταλήγουν.
Δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα κατανοητό τουλάχιστον στο επίπεδο των σχετικών πολιτικών των υπουργείων ότι η ίδια η κατασκευή ενός λιμανιού είναι έργο βαριάς υποδομής και είναι πιθανό να έχει σημαντικές επιπτώσεις στην παράκτια ζώνη και στο περιβάλλον (διάβρωση, αλλαγή χρήσεων γης σε σημαντική έκταση, μεταφορά τεραστίων ποσοτήτων υλικών, αλλαγή θαλασσίων ρευμάτων και δυναμικής της ακτογραμμής κα). Αλλά και η λειτουργία ενός λιμανιού έχει σημαντικές επιπτώσεις.
Η υπεραλίευση, η παράταση χρήσης καταστροφικών μεθόδων αλιείας (όπως τα συρόμενα εργαλεία βυθού – μηχανότρατες) και η συνεχιζόμενη ρύπανση των θαλασσών (ιδιαίτερα κλειστών κόλπων, Θερμαϊκός - Παγασητικός κλπ, και περιοχών κοντά σε αστικά κέντρα) υποβαθμίζουν τη θαλάσσια βιοποικιλότητα και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση κοινοτήτων (ψαράδες, νησιωτικές κοινότητες, κα), που εξαρτώνται από την καλή κατάσταση του θαλάσσιου οικοσυστήματος.
Ένας μεγάλος αριθμός χημικών ενώσεων που πολλές από αυτές παραμένουν στο θαλάσσιο περιβάλλον, βιοσυσσωρεύονται και περνούν στην τροφική αλυσίδα, συνεχίζουν να απορρίπτονται άμεσα ή έμμεσα στη θάλασσα. Η χώρα συνεχίζει να παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία με τις απορρίψεις τεραστίων ποσοτήτων αποβλήτων από τη Λάρκο και το Αλουμίνιον της Ελλάδας στον Ευβοϊκό και τον Κορινθιακό κόλπο αντίστοιχα, αν και υπάρχουν άλλες, περιβαλλοντικά υπεύθυνες λύσεις.
Σε όλη τη χώρα χιλιάδες μικρά ή μεγάλα έργα, αυθαίρετες ή κακά σχεδιασμένες και μελετημένες κατασκευές και παρεμβάσεις αφαιρούν από τη χώρα ένα σημαντικό δημόσιο πλούτο, αυξάνουν τη “μαφία γης” (εμπλέκοντας κυκλώματα από τις διάφορες μορφές εξουσίας) και έχουν οδηγήσει τη χώρα στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα διάβρωσης της παράκτιας ζώνης. Το 23% περίπου των ελληνικών ακτών, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό της ΕΕ, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο διάβρωσης, κυρίως εξαιτίας ανθρώπινων παρεμβάσεων.
H απόσταση από τη θάλασσα έχει προκαλέσει την απώλεια της “ναυτωσύνης” της χώρας μας, τον διεθνή διασυρμό με τους πνιγμούς και την ακρίβεια των “μπάνιων του λαού“. Οι παραλίες κατάντησαν θέατρα παραλόγου με εκκωφαντική μουσική, αμερικάνικο κιτς αντάμα με σουβλάκι και πανάκριβες υπηρεσίες. Οι ενέργειες του κυρίου Γκορτζίδη στο Ελληνικό δείχνουν το δρόμο της συνέχειας στον (ανεφάρμοστο) νόμο Τρίτση 1982, για άνοιγμα των ακτών. Οι κοινωνίες των πολιτών οφείλουν να ανοίξουν όλες τις παραλίες με την παρέμβαση τους, αλλά και να τις λειτουργήσουν με σεβασμό, για να μην μετατραπούν σε ένα νέο σκουπιδαριό, που θα σε διώχνει.
Από το http://ecology-salonika.org της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης
Πηγή: Πρόγραμμα Οικολόγων Πράσινων
Επεξεργασία: Νίκος Τακόλας, ntakolas@gmail.com
.
ecocrete.gr . |
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΘΡΩΝ
Cavo Sidero
