Αρθρο από την Οικολογική Επιθεώρηση:

Το μέλλον ίδιο με το παρελθόν;

Η εναλλαγή δύο παρόμοιων κομμάτων στην εξουσία δεν είναι δα και η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Ίσως είναι κάπως προτιμότερη από την αδιάλειπτη κυριαρχία του ενός. Είναι άραγε αυτό το μόνο που δικαιούμαστε να έχουμε;

Το γεγονός ότι την ηγεσία και των δύο αυτών κομμάτων κρατούν στα χέρια τους, εδώ και δεκαετίες, μιά χούφτα οικογένειες πολιτικών, κάνει το δημοκρατικό έλλειμμα στη χώρα μας ακόμη πιο εμφανές και πιό οδυνηρό.

Με τα χρόνια, ένα πράγμα έχουμε πλέον καταλάβει: στις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ανανέωσης, αλλαγής, εκσυγχρονισμού, σοσιαλισμού, φιλελευθερισμού, πατριωτισμού κλπ που κατά καιρούς μας σερβίρονται, όσο λιγότερο δίνουμε σημασία τόσο το καλύτερο.

Η αλήθεια είναι απλή: οι επαγγελματίες πολιτικοί μας κρατούν επίτηδες τον τεράστιο κρατικό μηχανισμό της χώρας σε καθεστώς δυσλειτουργίας και γενικευμένης διαφθοράς, ώστε να βρίσκεται ο πολίτης μόνιμα στην ανάγκη τους.

Από πάνω διαδίδουν και τη νοοτροπία ότι έτσι είναι παντού και δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα, κάτι που είναι μεγάλο ψέμα, όπως διαβεβαιώνει οποιοσδήποτε έχει ταξιδέψει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Ο πακτωλός των επιδοτήσεων πάλι, που δόθηκε από την Ε.Ε. για να προσαρμοστεί η χώρα μας στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, χρησιμοποιήθηκε συστηματικά ως μέσο χρηματισμού, εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω και την ύπαρξη ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου, στον οποίο συμφώνησαν μεταξύ τους τα δύο μεγάλα κόμματα ώστε να διασφαλίσουν την εναλλαγή τους στην εξουσία, τότε θα δούμε γιατί, αντίθετα από κάθε λογική και αντίθετα από την πρόδηλη λαϊκή βούληση, οι "δύο μονομάχοι" συνεχίζουν να μονοπωλούν τις ψήφους του εκλογικού σώματος.

Αυτά εξηγούν επίσης γιατί είναι τόσο δύσκολο να εμφανιστούν και να ευδοκιμήσουν καινούργιες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας.

Η ανάγκη της ανανέωσης και της αλλαγής είναι παρόλα αυτά τόσο προφανής, που τα δύο μεγάλα κόμματα έφθασαν να την υποκαθιστούν με τον κατά καιρούς θεατρικό αυτο-εκσυγχρονισμό τους! Πραγματικά, σε θέματα προπαγάνδας έχουν πλέον αφήσει αδιάβαστο ακόμη και τον Γκαίμπελς.

Υπάρχει ελπίδα;

Φτάσαμε σήμερα λοιπόν στο σημείο να βλέπουμε το δικομματισμό ακόμη να βασιλεύει, παρά τη γενική κατακραυγή για τη διαφθορά, την ανικανότητα και το δεινοσαυρισμό των δύο μεγάλων. Υπό αυτές τις συνθήκες όποιος πιστεύει ότι, επικαλούμενος απλά κάποιες ιδεολογικές αρχές ή το περί δικαίου αίσθημα, θα συνεγείρει τον μέσο πολίτη προς εναλλακτικές πολιτικές κατευθύνσεις και σχηματισμούς, πλανάται οικτρά.

Τι να κάνουν τότε, όσοι ακόμη οργανωμένα επιμένουν να αγωνίζονται και να ελπίζουν;

Η απάντηση είναι: στροφή προς την κοινωνική δράση.

Όταν, ας πούμε, συμβαίνει μιά καταστροφή και το κράτος δεν επαρκεί, οι ομάδες, οι παρατάξεις και τα κόμματα που ευαγγελίζονται μιαν εναλλακτική κοινωνία πρέπει να είναι εκεί. Όχι για να τους πάρει η τηλεόραση, αλλά για να οργανώσουν ομάδες αρωγής.

Αφού ο απλός πολίτης δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τη γραφειοκρατία, σε κάθε πόλη ας οργανωθεί ένα γραφείο, επανδρωμένο με εθελοντές, για να του δώσει μια συμβουλή ή να του γράψει μια αίτηση.

Οι φτωχοί, οι άνεγοι, οι ναρκομανείς, οι ηλικιωμένοι, οι πρόσφυγες, χρειάζονται βοήθεια και συμπαράσταση. Ας σταθούμε στο πλάϊ τους με όσους τρόπους μπορούμε να σκεφτούμε. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον καπιταλισμό για απανθρωπιά, όταν οι ίδιοι είμαστε εγωϊστές και αδιάφοροι. Ούτε να περιμένουμε να αλλάξει πρώτα η κοινωνία για να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων.

Οι εκδρομές, οι συναυλίες, τα φιλανθρωπικά παζάρια, οι φυσιολατρικές δραστηριότητες, οι κάθε λογής εκδηλώσεις πρέπει να οργανώνονται με το βλέμμα στραμμένο στον απλό πολίτη που θέλει να ψυχαγωγηθεί και να ενημερωθεί, ίσως στο μέλλον και να συμμετέχει. Όχι, όπως γίνεται συχνά, με κύριο σκοπό τη συνοχή και την αυτοεπιβεβαίωση της δικής μας ομάδας.

Ας αποδείξουμε ότι ούτε το υπερτροφικό κράτος, ούτε η παντοδύναμη αγορά έχουν τη λύση για τα πιο σημαντικά προβλήματα. Ότι η αυτοοργάνωση των πολιτών και η άμεση δημοκρατία μπορούν να κάνουν θαύματα εκεί που όλοι οι θεσμοθετημένοι φορείς αποτυγχάνουν.

Οι τεχνικές αυτοοργάνωσης και εθελοντισμού, τα δίκτυα επικοινωνίας και αλληλοβοήθειας πρέπει να διαδοθούν και να εξαπλωθούν, ώσπου να μην υπάρχει μοναχική απροσανατόλιστη ομάδα, ούτε πολίτης ανυποψίαστος.

Ας συγκεντρωθεί, δημοσιευτεί και διαδοθεί το μεγάλο δυναμικό γνώσεων και εμπειριών που διαθέτουν πολλοί άνθρωποι στον χώρο της οικολογίας και της αυτοδιαχείρισης, για να μην ξεκινά η κάθε νέα γενιά και η κάθε νέα ομάδα από την αρχή, σαν να μην είχε γίνει ποτέ πριν τίποτα.

Μικρότερες δράσεις, που είναι προϊόντα εθελοντικής προσφοράς και συμμετοχής, είναι σημαντικότερες από μεγάλες δράσεις, που είναι προϊόντα κρατικών επιδοτήσεων.

Και μην ξεχνάμε ότι η συνεργασία και ο συντονισμός της δράσης πολλών ομάδων μαζί, κάνει και τη δράση της κάθε μιάς ξεχωριστά να φαίνεται και να είναι πιό σημαντική, και βεβαίως πιό αποτελεσματική.

Είναι απαραίτητες, βεβαίως, οι διαμαρτυρίες, οι ρήξεις και οι συγκρούσεις. Εξίσου απαραίτητη είναι όμως και η καθημερινή κοινωνική δράση, που πρέπει να είναι έμπρακτη εξάσκηση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ώσπου, με τον τρόπο αυτό, να γίνει φανερό σε όλους, συναγωνιστές, παρατηρητές και αντιπάλους, ποιά είναι τέλος πάντων αυτή η ευαγγελιζόμενη "άλλη" κοινωνία. Τότε και μόνο τότε ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας θα στηρίξει μιά αιρετική κοινωνική προοπτική.

Διότι αυτό που λείπει στις μέρες μας δεν είναι οι εναλλακτικές ιδέες και τα οράματα, αλλά η πίστη και η αφοσίωση, στην πράξη, σε οτιδήποτε το μη χρησιμοθηρικό. Κι ακόμη, δεν μας λείπουν οι τιμητές και οι σωτήρες, αλλά τα δίκτυα εμπιστοσύνης, γνώσης και συμπαράστασης.

Αν όλα αυτά δεν είμαστε έτοιμοι να τα προσπαθήσουμε, με επιμονή και πάθος, τότε, δυστυχώς, δεν υπάρχει εναλλακτική δημοκρατική πρόταση στην οργουελική κοινωνία που έρχεται (ας προσευχηθούμε μετά κι εμείς στον επόμενο Μεσσία που θα μας προσφέρουν τα ΜΜΕ!).

Ξενίτης

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.