Υπάρχει μια ασφαλής στρατηγική για να μη κάνει κανείς τίποτε και ποτέ. Είναι η «στρατηγική του παραπέντε». Η συνταγή είναι απλή και αποτελεσματική. Αφήνουμε μια κατάσταση να σαπίσει. Κάποτε όμως ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Τότε επικαλούμεθα  την σαπίλα που έχουμε εμείς οι ίδιοι αφήσει να δημιουργηθεί και προβάλλουμε την διαιώνισή της ως την μοναδική λύση.

Τι κάνουμε εδώ και τώρα. Αυτό έχει σημασία. Πάντα συζητάμε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Ποτέ δεν υπάρχει χρόνος. Το άγχος της επόμενης ημέρας επιβάλλει πλήρως την τυραννία του. Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο. Η στρατηγική του παραπέντε στοχεύει στην διάλυση και την παράλυση. Δεν αρκεί οι πολίτες να μην έχουν ιδέες. Δεν πρέπει καν να έχουν τον χρόνο να τις διατυπώσουν.

Κλείστε τα μάτια και σκεφθείτε τα σκουπίδια. Την αναγνωρίζετε αυτή την στρατηγική; Να σας βοηθήσουμε. Θυμάστε πότε έπρεπε να είχε κλείσει η χωματερή του Μαρουλά; Ναι, όμως πηγαίνετε κι’ άλλο λίγο πίσω. Πράγματι, η χωματερή του Μαρουλά έπρεπε να είχε κλείσει το 1998. Δεν έκλεισε. Οι γλάροι εξακολουθούν να πετούν πάνω από την υπερκορεσμένη χωματερή ψάχνοντας για τροφή. Τα απορριμματοφόρα αδειάζουν καθημερινά εκεί τα σκουπίδια μας, Ο αέρας εξακολουθεί να διασκορπίζει τις πλαστικές σακούλες μακριά, όσο βλέπει το μάτι του ανθρώπου, τα μαύρα ζουμιά δεν έπαψαν να τρέχουν στο ρυάκι. 

Και πώς να κλείσει η χωματερή όταν τα σκουπίδια δεν έχουν που να πάνε την επόμενη μέρα; Είναι πράγματι συγκινητικό να ακούει κανείς τους τοπικούς μας άρχοντες να κόπτονται για αυτό το βραχύβιο «αύριο», που πριν προλάβει να μας έρθει, έχει γίνει κιόλας χθες και έχει σβήσει από την συλλογική μας μνήμη. Αυτού του είδους το αίωνιο και φευγαλέο αύριο δεν παύει να επανέρχεται. Κάθε τόσο ενσκήπτει ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένουμε, δριμύτερο και περισσότερο επιτακτικό. Και είναι σαν να ήταν για πρώτη φορά.

Θυμάστε μήπως τους νομαρχιακούς συμβούλους όταν ψήφιζαν σύσσωμοι [1] και χωρίς να έχουν διαβάσει την έγκριση της περιβαλλοντικής μελέτης για το «κλείσιμο συν επέκταση» της χωματερής του Μαρουλά; Ψηφίστε σήμερα, «αύριο» θα έχει χαθεί το 1,5 δις δραχμές από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόλις προλαβαίνουμε.

Στην πραγματικότητα κανείς δεν πρόλαβε.. Το κόλπο δεν έπιασε και η επέκταση της χωματερής του Μαρουλά δεν πρόκειται ποτέ να χρηματοδοτηθεί. 

Η μηχανή του χρόνου μας έχει μεταφέρει από το παρελθόν του Μαρουλά, που είναι ακόμη ολοζώντανο, στο μέλλον της χωματερής του Αμαρίου. Αυτή θα είναι η μεσοπρόθεσμη λύση. Δεν αμφιβάλλουμε γιατί έχει αρχίσει να αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά της χωματερής του Μαρουλά. Γλάροι, πλαστικές σακούλες, μαύρα ζουμιά. Πάνω όμως απ’ όλα είναι ότι και η χωματερή του Αμαρίου είναι κορεσμένη και χρειάζεται επέκταση. Οι Δήμαρχοι σταυρώνουν τα δάκτυλά τους και εύχονται να μην κλείσει. Το ίδιο ερώτημα, το ίδιο άγχος της επόμενης ημέρας. Που θα πάνε τα σκουπίδια μας αύριο αν η χωματερή του Αμαρίου κλείσει σήμερα; Και δώσ’ του συσκέψεις και εξώδικά και δώσ’ του οι παρεμβάσεις του Περιφερειάρχη για αναγκαστική απαλλοτρίωση.

Χρόνος και πάλι δεν υπάρχει, όπως ποτέ δεν υπήρχε, για να κάνουμε σήμερα αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει προχθές. Τι είναι αυτό; Μα είναι τόσο απλό, όσο και δύσκολο να γίνει. Είναι να παράγουμε λιγότερα σκουπίδια, να τα διαχωρίζουμε στην κουζίνα μας, και να ανακυκλώνουμε όσα είναι δυνατόν να ανακυκλωθούν. Αυτό επιτάσσει η κοινή λογική, αυτό επιτάσσει η ευρωπαϊκή νομοθεσία που μεταφράζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε και χωρίς να εφαρμόζουμε. 

Δήμος Τσαντίλης

[1]  Πλην του Μανόλη Όθωνα

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.