Βάλανε τα νόμιμα όπλα να συλλάβουνε τα παράνομα χόρτα *

Ελλάδα, Αύγουστος 2005. Στη τοπική εφημερίδα της Αλεξανδρούπολης αναγράφεται η σύλληψη του εγκληματία της ημέρας. Η Κ. έγινε διάσημη για 0,7 του γραμμαρίου χασίς που βρέθηκε στη κατοχή της. Τη μεταφέρανε από τη Σαμοθράκη στο αστυνομικό τμήμα της Αλεξανδρούπολης και μετά από αρκετές ώρες αναμονής και μιας ανάκρισης παρωδίας, την άφησαν ελεύθερη (αυτό έλλειπε!) με πληρωμένα εισιτήρια (!) να γυρίσει στο νησί.

Το ίδιο, αν όχι περισσότερο, άτυχος ο Κ. όπου έκπληκτος είδε το σκύλο της Δίωξης να ορμάει στα πράγματά του στο λιμάνι του Λαυρίου λίγο πριν επιβιβαστεί στο καράβι. ΄Ήταν σίγουρος ότι δεν έχει τίποτα μαζί του αλλά που να φανταστεί ότι θα κατέληγε στη Γ.Α.Δ.Α. για κατοχή 0,2 του γραμμαρίου κάνναβη που είχε ξεχασμένη στο σάκο του. Ακόμα και η εισαγγελέας γέλαγε με τη περίπτωση και προφανώς λόγω τύψεων έβγαλαν και σε αυτόν εισιτήριο για τον προορισμό του. Κάπως έτσι, από περιέργεια, γεννήθηκαν κάποια ερωτήματα: πόσο κόστισε τελικά στο Κράτος η ταλαιπωρία αυτών των παιδιών, τι όφελος αποκόμισε και ποιο το ηθικό- κοινωνικό μήνυμα;

Το μόνο μήνυμα ήταν αυτό, το κακόγουστο, της καταστολής που αντιμετώπισαν όσοι βρέθηκαν στα λιμάνια του Λαυρίου και της Αλεξανδρούπολης με προορισμό τη Σαμοθράκη, αλλά και στο ίδιο το νησί που φιλοξενούσε 2 φεστιβάλ αυτό το καλοκαίρι. Όλοι υποψήφιοι εγκληματίες, στη σειρά, να υπόκεινται σε εξευτελιστικές για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πρακτικές «πρόληψης του εγκλήματος» που περιελάμβαναν αναγνωριστικό έλεγχο από το (σαλιάρη) σκύλο της Δίωξης, σωματικούς ελέγχους, ψυχολογική πίεση και πολύωρες αναμονές. Γιατί να μπεις στη διαδικασία αφού και μόνο η θέα αυτού του αντιαισθητικού και αναχρονιστικού διασυρμού λίγο πριν την επιβίβαση είναι ικανή να σου χαλάσει τις διακοπές και τη διάθεση;

Ταλαιπωρία στα όρια του εξευτελισμού από τις Διωκτικές Αρχές που κατάφεραν να συλλάβουν τελικά μερικούς «χρήστες» για λίγες μικροποσότητες κάνναβης. Το χρήστης μπαίνει βέβαια με εισαγωγικά γιατί πόσο χρήστης μπορεί να χαρακτηριστεί ο καταναλωτής, τακτικός ή μη, των θεραπευτικών/ αρωματικών φυτών; Στη προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν το εμπόριο «ναρκωτικών» κατάφεραν, αυτοί με τα νόμιμα όπλα, να χαρακτηρίσουν όχι μόνο χρήστες αλλά και εγκληματίες μορφωμένα παιδιά, κοινωνικά ενεργά και πολιτικά δραστήρια, για τη προτίμησή τους σε ένα βοτάνι (μη-τοξικό) και να επιτρέψουν έμμεσα ή άμεσα την αλόγιστη κατανάλωση χημικών/ συνθετικών (και πολύ τοξικών) ουσιών που πάντα υπάρχουν διαθέσιμα στα πάρτι αφού δεν είναι και πολύ εύκολα ανιχνεύσιμα. Ουσιών που υπάρχουν εν’ αφθονία και σε νησιά όπως η Μύκονος, αλλά σε αυτή τη περίπτωση ποιος θα πάει να δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει;

Που να εξηγήσεις σε αυτούς που κατά τα άλλα θέλουν να προστατέψουν τη νεολαία, ότι σε χώρες όπως η Αγγλία με τεράστια εμπειρία στη διοργάνωση φεστιβάλ, οι ίδιες οι Διωκτικές Αρχές επιτρέπουν την ελεγχόμενη διάθεση κάνναβης για να καλμάρουν τον κόσμο που έχει καταναλώσει χημικές ψυχοενεργές ουσίες (π.χ. έκσταση, LSD, κλπ) και έμμεσα να τον ωθήσουν μακριά από την επήρεια και την εμπορεία αυτών. Γιατί πολύ απλά αναγνωρίζουν ότι ο κόσμος που είναι να πάρει αυτές τις ουσίες θα τις πάρει, όσα μέτρα πρόληψης/ καταστολής και να έχουν ληφθεί, οπότε προσπαθούν να περιορίσουν τη βλάβη της χρήσης και να προστατέψουν τον χρήστη, που σε αυτές τις χώρες δεν συλλαμβάνεται αν έχει μικροποσότητα για προσωπική κατανάλωση. Αυτά είναι δείγματα πολιτισμού- ανθρωπισμού και όχι οι ρέπλικες του παρελθόντος που συντηρούν τη δική μας πολιτισμική (εθνο-ψωρο)περηφάνια.

Ποιος «διαμορφωτής της κοινής γνώμης» ή νομοθέτης θα παραδεχθεί το προφανές; Ότι όταν απαγορεύεις ένα τόσο διαδεδομένο σε όλα τα ηλικιακά και κοινωνικά στρώματα μη-τοξικό, μη-εξαρτησιογόνο (αποδεδειγμένα όχι περισσότερο από το καφέ, τα τσιγάρα και το αλκοόλ) ευφορικό βοτάνι όπως η κάνναβη και διατηρείς τη διακίνησή του μέσα στα ίδια παράνομα κυκλώματα «σκληρών ναρκωτικών» κινδυνεύεις να οδηγήσεις όλη τη νεολαία στη πρέζα, όπως δυστυχώς έχει γίνει σε πολλές πόλεις τις επαρχίας.

Ποιο όργανο της καταστολής όμως να καταλάβει ότι ο πραγματικός έλεγχος και η ουσιαστική αντιμετώπιση των αρνητικών επιπτώσεων της κατανάλωσης ουσιών μπορεί να έρθει μόνο μέσα από το διαχωρισμό των ουσιών σε τοξικές/ εξαρτησιογόνες και μη-τοξικές, την απομυθοποίηση/ νομιμοποίηση της κατανάλωσης και καλλιέργειας κάνναβης (πραγματικά τεράστια τα οικονομικά- κοινωνικά οφέλη για πολίτες/ κράτος από την πλήρη αξιοποίηση των χρήσεων της κάνναβης), την πλήρη αποποινικοποίηση του χρήστη, καθώς και την ελεγχόμενη διάθεση συγκεκριμένων ουσιών, όπως γίνεται σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία, Βέλγιο, Ελβετία, Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Να αντιμετωπιστεί δηλαδή το φαινόμενο με ειλικρίνεια και μέσα σε ένα ανθρώπινο κανονιστικό πλαίσιο που χτυπάει το παράνομο εμπόριο και τη διαφθορά κράτους- παρακράτους και όχι τον χρήστη.

Για να σταματήσουμε να θρηνούμε νέες και νέους που θυσιάζονται στο βωμό της πρέζας, της παρανομίας και της κοινωνικής αναλγησίας που μαστίζει όσο τίποτα άλλο την εποχή μας. Η περιθωριοποίηση του χρήστη και η εξάρτησή του από το παράνομο εμπόριο βρίσκει γόνιμο έδαφος μέσα σε αυτό το κατασταλτικό- απαγορευτικό μοντέλο, το οποίο έχει οδηγήσει σε κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος χωρίς αποτέλεσμα αλλά και σε περισσότερα θύματα (νεκροί ή παραβάτες) και γιγάντωση του συσχετισμού παραγωγής/ διάθεσης και κερδών για τους εμπόρους «σκληρών ναρκωτικών» και τους θεσμικούς προστάτες τους. Γιατί δεν χρειάζεται να δούμε και άλλους μεγαλέμπορους ελεύθερους και περισσότερες «σκούπες» της Αστυνομίας στην Ομόνοια για να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται έτσι αλλά διογκώνεται.

Πως να εξηγήσεις όμως σε αυτούς που με περισσή ευκολία βγάζουν το όπλο από τη θήκη, για να μην αναφέρουμε για μια ακόμη φορά τον άδικο θάνατο του Τάσου Λ. και πολλών άλλων νέων παιδιών, ότι η κάνναβη δεν σκοτώνει, τα όπλα όμως ναι. Όταν το ίδιο το κράτος σπαταλάει ένα τεράστιο ποσό (με αντίστοιχο ποσό θα μπορούσε να κατασκευάσει περίπου 300 νοσοκομεία ή 10.000 σχολεία) για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού και όπλων μέσα σε 5 χρόνια (2003- 2008) καταλαβαίνεις περίλυπος τι προσπάθεια καταβάλουν για να μας κάνουν ισότιμο μέλος, κατά τ’ άλλα, της Ευρωπαϊκής οικογένειας.

Πάλι καλά που υπάρχουν ακόμα αληθινά παλικάρια που δεν φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά σαν και τον rasta που είπε αυτά τα σοφά λόγια (*του τίτλου) το καλοκαίρι. Irie αδερφέ, θα τα ξαναπούμε φωναχτά, πολλοί μαζί, στο δικό μας legalise cannabis protestival τον Μάη.

Μ.Θ.
Ηλιόσποροι (Νέοι Πράσινοι)
Εναλλακτικό Δίκτυο Πληροφόρησης/ Δράσης Νέων για την Κοινωνική και Πολιτική Οικολογία (www.iliosporoi.gr).

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.