ΧΙΡΟΣΙΜΑ – ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ: Μετά τα κροκοδείλια δάκρυα

Πέρασε κι η 60ή επέτειος του εγκλήματος της ρίψης ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και γι’ άλλη μια φορά περίσσεψε η υποκρισία, τα κροκοδείλια δάκρυα, η πολιτική εκμετάλλευση κι η προσπάθεια δικαιολόγησης του εγκλήματος.

Υπήρχε δικαιολογία για το έγκλημα; Ερώτημα πρώτο. Φυσικά και δεν υπήρχε. Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει το φόνο αμάχων, αθώων πολιτών «για να τελειώσει ο πόλεμος», όπως είναι η επίσημη δικαιολογία των ΗΠΑ. Ούτε το επιχείρημα «οι Ιάπωνες δεν θα παραδίδονταν και θα σκοτώνονταν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες» στέκει, διότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι τους στρατιώτες, δηλ. εκείνους που επέλεξαν να πολεμούν με τους αμάχους, τα παιδιά, τους γέροντες και τις γυναίκες που δεν πολεμούσαν. Ο φόνος αμάχων είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Και δεν μπορούμε να καταδικάζουμε μόνο τον ανηλεή βομβαρδισμό της Γκουέρνικα από τα την αεροπορία των Ναζί στον ισπανικό εμφύλιο (που εικονίζεται στον φημισμένο πίνακα του Πικάσο), και να παραλείπουμε να καταδικάσουμε τα εγκλήματα των Συμμάχων, ιδιαίτερα προς το τέλος του πολέμου, το βομβαρδισμό της Δρέσδης και την ισοπέδωση πολλών γερμανικών πόλεων, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Με την ίδια απέχθεια πρέπει να καταδικάζουμε και το βομβαρδισμό του Σεράγεβο από Σέρβους, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, το βομβαρδισμό της Φαλούτζα, τις βόμβες στο μετρό του Λονδίνου. Το να σκοτώνεις πολίτες, αμάχους, παιδιά πρέπει να συνεχίσει να θεωρείται έγκλημα πέρα από οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Δεν υπάρχει ηθική δικαιολόγηση μιας τέτοιας πράξης, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

Και πού βρίσκεται η υποκρισία; Η υποκρισία, κατά κανόνα παρέα με τη στυγνή πολιτική εκμετάλλευση, βρίσκεται στην επιλεκτική καταδίκη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Πόσοι θα τα καταδίκαζαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αν το έγκλημα είχε διαπραχτεί από τη Σοβιετική Ένωση; Βρίσκουν ευκαιρία ορισμένοι δηλαδή να βγάλουν τον «ατιαμερικανισμό» τους, ή απλά να καταδικάσουν γι’ άλλη μια φορά τις ΗΠΑ. Είναι υποκρισία να καταδικάζεις όμως τη χρήση των πυρηνικών όπλων χωρίς να καταδικάζεις τη δημιουργία και την κατοχή τους. Θα καταδίκαζαν ορισμένοι την κατοχή πυρηνικών όπλων από τη Βόρεια Κορέα ή τη Σοβιετική Ένωση παλιότερα;. Το πράσινο κίνημα και το πραγματικό κίνημα ειρήνης ανεπιφύλακτα καταδικάζει τη δημιουργία και την κατοχή πυρηνικών όπλων από οποιονδήποτε, τόσο από τις ΗΠΑ, όσο και από άλλες χώρες όπως η Ρωσία, η Ινδία, το Πακιστάν, το Ισραήλ κ.ο.κ. Η εξάπλωση των πυρηνικών όπλων και σε άλλες χώρες όπως πιθανόν η Βόρεια Κορέα και το Ιράν πολλαπλασιάζει τους κινδύνους πυρηνικού ατυχήματος ή πυρηνικού πολέμου. Γι’ αυτό δεν μπορούμε παρά να είμαστε ενάντια στη δημιουργία και κατοχή πυρηνικών όπλων κι από άλλες χώρες. Είναι υποκρισία όμως και πολιτική εκμετάλλευση αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ και κάποιες χώρες της Ε.Ε., να αγωνίζονται για να μην αποκτήσουν πυρηνικά το Ιράν κι η Β. Κορέα, όταν οι ίδιες κατέχουν τέτοια όπλα. Εάν δεν πάρουν απόφαση κατάργησής τους, δεν έχουν καμμία αξιοπιστία να μιλάνε για τα πυρηνικά των άλλων. Εμείς δεν θέλουμε ούτε τα πυρηνικά των μεν ούτε τα πυρηνικά των δε, δεν υπάρχουν καλά πυρηνικά. Κι εμείς δεν ξεχνάμε ότι πυρηνικά έχει και το Ισραήλ κι η Ινδία και το Πακιστάν, και δεν βλέπουμε να πιέζονται να τα καταργήσουν.

Αλλά η μεγαλύτερη υποκρισία βρίσκεται στην απόκρυψη του γεγονότος του πώς παράγονται, πώς δημιουργούνται τα πυρηνικά. Γιατί κάνουν τέτοιον αγώνα ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ισραήλ να μην αποκτήσει πυρηνικό εργοστάσιο το Ιράν; Διότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η λεγόμενη «ειρηνική» χρήση των πυρηνικών για παραγωγή ενέργειας είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία πυρηνικών όπλων. Έτσι έκανε ατομική βόμβα η Ινδία, το Πακιστάν, το Ισραήλ. ¶ρα λοιπόν, αν πράγματι θέλουμε να αποκλείσουμε τη μελλοντική κατασκευή πυρηνικών όπλων πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στη δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων και ενάντια στη λειτουργία πυρηνικών εργοστασίων σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Κάθε πυρηνικό εργοστάσιο είναι ούτως ή άλλως μια ατομική βόμβα σε περίπτωση ατυχήματος ή τρομοκρατικής ενέργειας.

Όποιος λοιπόν, καταδικάζοντας τη Χιροσίμα, δεν καταδικάζει το φόνο αμάχων απ’ όπου κι αν προέρχεται και δεν καταδικάζει συνολικά τη χρήση πυρηνικής ενέργειας χωρίς δικαιολογίες περί «ειρηνικής χρήσης», δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποκρίνεται και να εκμεταλλεύεται απλά πολιτικά το έγκλημα. Για να μην επαναληφθεί όμως το έγκλημα είτε σκόπιμα είτε ως ατύχημα, θα πρέπει να βάλουμε οριστικό τέλος στην πυρηνική εποχή…

Φώτης Ποντικάκης
Μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.