5 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος:
Σταματήστε τον κόσμο να κατέβω...

Έχοντας πια τα μάτια μας δει σχεδόν κάθε δυνατή βαρβαρότητα σε βάρος του ανθρώπου, της φύσης, του πολύτιμου φυσικού κεφαλαίου, των μεθόδων παραγωγής και του πολιτισμού, δεν έχουμε παρά να πατήσουμε το «κομβίον στάση» και να ετοιμαστούμε για την αποβίβαση στον επόμενο σταθμό. Το ταξίδι του κόσμου μας, με το βαγόνι της Ελλάδας, δεν είναι μόνο γκρίζο, κουραστικό, κιτς και μελαγχολικό. Είναι επιπλέον τοξικό, επικίνδυνο, διαλυτικό για τη φύση και τους φυσικούς πόρους και μερικές φορές φονικό, είτε με τα ισχύοντα είτε με τα επικείμενα νέα υψηλότερα όρια ταχύτητας που προετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ για να «καλύψει» την ανάγκη των ασυγκράτητων ιδιοκτητών ΙΧ να εκτονώνουν τον καταπιεσμένο ραλίστα που έχουν μέσα τους. Και όποιον πάρει ο χάρος.

Οι οδηγοί και το προσωπικό που είναι υπεύθυνο για να κινείται το ελληνικό βαγόνι, επιδίδονται σε γκροτέσκο διαμάχες εν μέσω Εβδομάδας Περιβάλλοντος, με επίμαχο ζήτημα το πώς δεν θα χάσει ο Έλληνας καταναλωτής το δικαίωμά του να παίρνει τζάμπα πλαστικές σακούλες από το σούπερ μάρκετ. Και όταν βαριούνται, παίζουν τα μήλα με τις χωματερές και τη λυματολάσπη. Όποιον ακουμπήσει το «μήλο» καταδικάζεται σε ποινή ισόβιου περιβαλλοντικού παρία. Καμιά φορά βγάζουν και τη Μονόπολη, για να χτίσουν –με το αζημίωτο- μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα, γήπεδα γκολφ, μαρίνες και τσιμεντένια νησιά σε ό,τι σπουδαίο απέμεινε σε αυτόν τον τόπο από τις παραλίες, τα βουνά και τα δάση του ή βουβά γυάλινα κτίρια και γήπεδα – εμπορικά κέντρα στους αδόμητους χώρους των κατακρεουργημένων πόλεων που ζούμε και τέλος, ακόμη περισσότερους νέους αυτοκινητοδρόμους παντού.

Οι μεγάλοι μηχανοδηγοί, εκείνοι που κουμαντάρουν την ατμομηχανή του κόσμου μας, δεν τα πάνε καλύτερα. Επιμένουν να χρησιμοποιούν πανβρώμικες μηχανές, που καταβροχθίζουν ολοένα περισσότερο πετρέλαιο και άνθρακα. Αδιάφοροι για το πόσοι Ιρακινοί μακελεύτηκαν από την εισβολή των Αμερικανών που διψούν για μαύρο χρυσάφι, ανενδοίαστοι από το τίμημα των 6.000 σκοτωμένων Κινέζων ανθρακωρύχων (το 2004) μέσα στις άθλιες στοές που στηρίζουν την πάμφθηνη ανάπτυξη των πάμφθηνων προϊόντων που απειλούν την εργασία και την ίδια την υπονομεύμενη ζωή μας στην Ευρώπη. Και αντί να δουλέψουν για να πάρουμε τσάμπα ενέργεια από τον άνεμο και τον ήλιο, επιμένουν στο εφιαλτικό μέλλον της πυρηνικής ενέργειας, με 438 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο σήμερα και 600 μέχρι το 2020.

Οι φωνές και οι διαμαρτυρίες των επιβατών για το περιβαλλοντικό χάλι του κόσμου μας χάνονται μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν τα πλαστικά σακουλάκια με τα μεταλλαγμένα γαριδάκια που με λαιμαργία καταβροχθίζουν -την ίδια ώρα- οι διαμαρτυρόμενοι.

Αυτός ο κόσμος τελικά είναι τόσο δραματικά ανέφικτος...

Γι αυτό, να «κατεβούμε» όσο είναι καιρός. Ας ξεμείνει από συνένοχους επιβάτες το μανιοκαταθλιπτικό ρυπαρό και αυτοκαταστροφικό παχύδερμο όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και ας τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος κάνοντας μικρά νέα ξεκινήματα ο καθένας μας και όλοι μαζί, μποϋκοτάροντας όσο περισσότερο μπορούμε τον τρόπο ζωής που μας επιβάλλουν τα βαθιά ανήθικα μεγαλο- ή μικρο- κερδοσκοπικά και παντελώς αδιάφορα για τη βιωσιμότητα του παρόντος και του μέλλοντος συμφέροντα.

Αν το πιστέψουμε, ένας άλλος κόσμος μπορεί να γίνει πραγματικά εφικτός.

Συνασπισμός, Τμήμα Οικολογίας

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.