ΜΑΗΣ 68: ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
ΜΑΗΣ 05: ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ 2o:

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΜΑΗ 68

...Την Τρίτη 7 Μαΐου, διοργανώθηκε μεγάλη πορεία στο κέντρο του Παρισιού, στην οποία όμως δεν συμμετείχαν μόνο φοιτητές αλλά και εργάτες. Για να αποφευχθούν επεισόδια, οι οργανωτές επέλεξαν διαδρομή κατά μήκος του Σηκουάνα προς τα Ηλύσια Πεδία. Η πορεία κατέληξε στην Αψίδα του Θριάμβου, στην οποία αναρτήθηκαν κόκκινες και μαύρες σημαίες.

Την Τετάρτη 8 Μαΐου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε θα επέτρεπε την επαναλειτουργία της Σορβόννης. Όταν όμως, την Πέμπτη 9 Μαΐου το πρωί, οι φοιτητές πήγαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα διαπίστωσαν ότι οι αστυνομικές αρχές δεν είχαν αποχωρήσει. Ο υπουργός Παιδείας είχε αρνηθεί την επαναλειτουργία, επικαλούμενος φήμες ότι «ανεύθυνα στοιχεία» θα προέβαιναν σε καταλήψεις. Οι φοιτητές ουσιαστικά δεν είχαν καμία πολιτική κάλυψη. Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα μιλούσαν για «προβοκάτορες» και «ανεύθυνα στοιχεία».

Την Παρασκευή 10 Μαΐου, 30.000 φοιτητές και μαθητές λυκείων συγκεντρώθηκαν στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα και πραγματοποίησαν νέα πορεία. Η αστυνομία είχε αποκλείσει όλες τις γέφυρες και απώθησε του διαδηλωτές προς το Καρτιέ Λατέν. Τα μεσάνυχτα φοιτητική αντιπροσωπεία πήγε στη Σορβόννη και υπέβαλε τα αιτήματα των διαδηλωτών: επαναλειτουργία του πανεπιστημίου, αποχώρηση της αστυνομίας, απελευθέρωση των συλληφθέντων.

Ολόκληρη η Γαλλία παρακολουθούσε τις εξελίξεις από το ραδιόφωνο. Το ζήτημα δεν αφορούσε πλέον μόνο την αστυνομία ή τις πανεπιστημιακές αρχές. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αποδέχεται τα αιτήματα της επαναλειτουργίας της Σορβόννης και τη αποχώρησης των αστυνομικών δυνάμεων από τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, αλλά αρνήθηκε να αφήσει ελεύθερους όσους είχαν συλληφθεί, πριν ολοκληρωθούν οι ανακρίσεις. Επί πλέον δεν ήταν διατεθειμένη να επιτρέψει άλλη διαδήλωση.

Πράγματι στις 2.00 το πρωί, τα οδοφράγματα που είχαν στήσει στο μεταξύ, φοιτητές και εργάτες με τη βοήθεια χιλιάδων απλών ανθρώπων και ευυπόληπτων πολιτών, δημιούργησαν ασπίδες, ενώ γυναίκες, εργάτες, περαστικοί, περίοικοι με τις πυτζάμες, μετέφεραν, ξύλα, πέτρες, και σίδερα, ενώ προσέφεραν νερό και τροφή στους συγκεντρωμένους, δέχτηκαν την επίθεση των αστυνομικών, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν δακρυγόνα, και καπνογόνα. Οι φοιτητές απαντούσαν με πέτρες, ενώ κάλυπταν το πρόσωπό τους με χρατομάντηλα, βουτηγμένα σε μαγειρική σόδα για να προστατευθούν από τα έρια και τον καπνό.

Όταν ξημέρωσε Σάββατο 11 Μαΐου, και σταμάτησαν οι οδομαχίες, υπήρχαν 1000 τραυματίες, 469 συλληφθέντες και 69 καμένα αυτοκίνητα.

Την Δευτέρα 13 Μαΐου, οι συνδικαλιστές κήρυξαν γενική απεργία και συλλαλητήριο. Ο πρωθυπουργός Ζόρζ Ποπιντού ανακοίνωσε ότι η Σορβόννη θα άνοιγε αυθημερόν και ότι οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, ίσως και ένα εκατομμύριο, συμμετείχαν στην τεραστία μαχητική διαδήλωση, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Ντε Γκολ. Μετά το συλλαλητήριο οι οργανωτές απηύθυναν έκκληση στο πλήθος να διαλυθεί.

Τις επόμενες μέρες 14 και 15 του Μάη, η Σορβόννη άνοιξε, αλλά καταλήφθηκε αμέσως από τους φοιτητές, ενώ οι πρώτες απεργίες και καταλήψεις εργοστασίων από τους εργάτες άρχισαν Οι εργάτες του εργοστασίου της Sud Aviation, κοντά στη Νάντη, οι οποίοι βρισκόταν σε μόνιμη διένεξη με την εργοδοσία, κατέλαβαν το εργοστάσιό τους, κλειδώνοντας τους διευθυντές στα γραφεία τους. Ακολούθησαν 60.000 εργαζόμενοι της Renault, που κατέλαβαν τα έξι βασικά εργοστάσια της εταιρείας.. Έπειτα, τα εργοστάσια Flins, Le Mans και Boulogne Billancourt.

Τα λιμάνια της Χάβρης και της Μασσαλίας έκλεισαν, λόγω απεργίας των λιμενεργατών. Ακόμη οι νοσηλευτές στα νοσοκομεία κατέβηκαν σε απεργία.

Την Πέμπτη 16 του Μάη, πενήντα μεγάλα εργοστάσια τελούσαν υπο κατάληψη.

Την Παρασκευή 17 του Μάη (σαν σήμερα 37 χρόνια πριν), 200.000 εργάτες απεργούσαν.

Στις 18 του Μάη, η παραγωγή άνθρακα σταμάτησε εντελώς. Λόγω της απεργίας του προσωπικού τους, τα κρατικά μέσα μεταφοράς μέσα στο Παρίσι, ακινητοποιήθηκαν.

Το Σάββατο 19 Μαΐου, βρήκε δύο εκατομμύρια Γάλλους να απεργούν και 122 εργοστάσια υπο κατάληψη. Στις νεκρωμένες συγκοινωνίες περιλαμβανόταν και το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο.

Η GGT (ΕΡΓΑΤΙΚΉ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ), αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ελέγξει το αυθόρμητο κίνημα, από το να πλειοδοτήσει και να το στρέψει σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.. Κήρυξε, λοιπόν, γενική απεργία, με αίτημα μισθολογικές αυξήσεις και βελτίωση των όρων εργασίας.

Μέχρι την επόμενη Τετάρτη 23 Μαΐου, 10.000.000 Γάλλοι εργαζόμενοι περίπου το 40% του αστικού ενεργού πληθυσμού, είχαν κατέβει σε απεργία.

Το ενδεχόμενο μίας απεργίας των εργαζομένων στην Τράπεζα της Γαλλίας πανικόβαλε το κοινό, που έσπευσε να κάνει αναλήψεις από τις καταθέσεις του. Οι τράπεζες δεν διέθεταν τόσο ρευστό και τις περιόρισαν σε 500 φράγκα κατ΄άτομο. Τα αποθέματα σε καύσιμα εξαντλήθηκαν γρήγορα, καθώς οι οδηγοί έσπευσαν να γεμίσουν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων, εν όψει της επερχόμενης γενικής απεργίας.

Την Δευτέρα στις 20 Μαΐου, δεν εκτελέσθηκε κανένα δρομολόγιο στη Μάγχη, ενώ την ίδια ημέρα το εργοστάσιο της CITROEN, στο οποίο απασχολούνταν πολλοί μετανάστες από τη Πορτογαλία, τη Νότια Αφρική και την Γιουγκοσλαβία, εισήλθε πανηγυρικά στον απεργιακό χορό. Η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και τα μεγάλα πολυκαταστήματα των Παρισίων προστέθηκαν στο μακρύ κατάλογο των απεργών.

Την Τρίτη 21 Μαΐου, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο Ορλύ και οι εργαζόμενοι στην Γαλλική Τηλεόραση (ORTF) είχαν ήδη αποφασίσει να κατέβουν την απεργία.

Την Τετάρτη 22 του Μάη, απείργησαν ακόμη και οι εργολάβοι κηδειών, οπότε βγήκε και το περίφημο «Μάλλον, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να πεθάνεις». Η απεργιακή κινητοποίηση είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Η εργατική πόλη Νάντη τέθηκε αποκλειστικά υπο τον έλεγχο των εργατών. Οι αρχές παρακολουθώντας ως απλοί θεατές μία πρωτόγνωρη κατάσταση, στην οποία οι εργάτες ανέλαβαν τον πλήρη έλεγχο της ζωής της πόλης.

Στις 24 Μαΐου, η Νάντη περιβαλλόταν από οδοφράγματα, ενώ οι αγρότες εξέφραζαν με διαδήλωση την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και τους φοιτητές. Οι εργαζόμενοι στις μεταφορές δημιούργησαν μπλόκα, από τα οποία ήλεγχαν όλη την κίνηση προς την πόλη και τον εφοδιασμό σε καύσιμα. Οι εργάτες και οι αγρότες επέβαλαν μείωση στις τιμές των τροφίμων. Το γάλα πουλιόταν πλέον προς 50 σαντίμ, έναντι 80 που κόστιζε κανονικά. Για να κατοχυρωθούν οι νέες τιμές, τα καταστήματα υποχρεώθηκαν να αναρτούν πινακίδες, που ετοίμαζε η επιτροπή απεργών, οι οποίες ανέγραφαν: «Αυτό το κατάστημα έχει λειτουργίας. Οι τιμές του τελούν υπο τον προσωρινό έλεγχο των συνδικάτων». Δάσκαλοι και φοιτητές οργάνωσαν μια μορφή νηπιαγωγείων, ώστε τα παιδιά των απεργών να απασχολούνται όσο τα σχολεία παρέμειναν κλειστά. Την ίδια ημερομηνία (24 Μαΐου), ο Ντε Γκολ φοβούμενος πλέον για το μέλλον του καθεστώτος, απηύθυνε τηλεοπτικό διάγγελμα, με το οποίο ζητούσε από την «σιωπηρή πλειοψηφία» να αφυπνισθεί και έκανε υπαινιγμούς για την πραγματοποίηση δημοψηφίσματος.

Οι επόμενες ημέρες, πέρασαν κι αυτές με καθημερινές διαδηλώσεις. Οι αρχές είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται. Εμβρυακές μορφές επαναστατικής οργάνωσης, του τύπου της Νάντης, έκαναν την εμφάνισή τους και στο Παρίσι.

Στις 29 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε μια ακόμη τεράστια διαδήλωση, απαιτώντας την παραίτηση του Ντε Γκολ και της κυβέρνησης. Οι περισσότεροι αξιωματούχοι πίστευαν ότι το καθεστώς ζούσε τις τελευταίες ώρες. Αν υπήρχε πραγματική επαναστατική οργάνωση, οι διαδηλωτές θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει τα κυριότερα δημόσια κτίρια και να εγκαθιδρύσουν νέα εξουσία.

Συνεχίζεται...

ΜΑΝΟΛΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΚΗΣ
ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΕΡΙΒ/ΓΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Σ.Π.Α.Π.Ε.Κ.Ε.Ε.Κ.

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.