Η ΗΘΟΡΥΠΑΝΣΗ Μέρος 2ο

Η ΗΘΟΡΥΠΑΝΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΟΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

ΜΕΡΟΣ 2ο

Α. ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Για να έχουμε μια Ιεράρχιση της διαπλοκής μεταξύ των εξουσιών, που μαστίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία και ρυπαίνει καθημερινά κάθε οικογένεια, μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης και τον έντυπο τύπο, θα πρέπει να προσεγγίσουμε αρχικά το μέγα σκάνδαλο της επέμβασης της πολιτικής εξουσίας στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, γιατί από εκεί αρχίζει η αποσύνθεση,της εκκλησίας, της κοινωνίας,και του πολίτη.

Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι μετά τα αλλοπρόσαλλα πορίσματα της εξεταστικής επιτροπής για την διαπλοκή των πολιτικών με εταιρείες για την προμήθεια των ενόπλων δυνάμεων,και το νομικό πλαίσιο περί βασικού μετόχου για να παταχθεί η συναλλαγή με τις κατασκευαστικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε, ξέσπασε το σκάνδαλο της διαπλοκής Δικαιοσύνης – Εκκλησίας.. Ίσως ήταν η πλέον κατάλληλη ώρα για να επισκιασθεί η διαφθορά των πολιτικών, οι οποίοι τώρα κάνουν κριτική για το πρόβλημα που προέκυψε, λες και αυτοί είναι αμέτοχοι.

Η πολιτική εξουσία επιχειρούσε πάντοτε να καθυποτάξει τη Δικαιοσύνη περιορίζοντας τις αρμοδιότητες της ή διαφθείροντας δικαστές, με εύνοιες για να παρανομεί ατιμώρητη. Για τα εγκλήματα των υπουργών κατά του δημοσίου συμφέροντος – οικονομικά σκάνδαλα, καταχρήσεις και άλλες ατασθαλίες- μόνον η Βουλή έχει δικαίωμα να διατυπώσει κατηγορία. Η πολιτική εξουσία φρόντισε να κρατήσει σε απόσταση ασφαλείας τη Δικαιοσύνη για να μη φτάνουν ποτέ στο ακροατήριο τα άνομα και επαίσχυντα έργα της. Παραβιάζοντας έτσι με βαναυσότητα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος περί ισονομίας και ισοπολιτείας.

Ο απλός πολίτης παραπέμπεται και για το πιο ασήμαντο αδίκημα. Για τις ενδεχόμενες κακουργίες των κορυφαίων τη πολιτικής απαιτείται κοινοβουλευτική έγκριση. Με αυτή την παράλογη και αντιδημοκρατική διάκριση νοθεύεται το έργο του δικαστή αφού την εισαγγελική αρχή υποκαθιστούν οι βουλευτές κατήγοροι, που παρωθούνται όχι από ανεξάρτητη δικαστική συνείδηση αλλά από κομματικές σκοπιμότητες, εμπάθειες και μεροληψίες, με αποτέλεσμα να εμπλέκεται το δικαστήριο στους πολιτικούς ανταγωνισμούς και, το χειρότερο, να κινείται κατά τη διαδικασία σε δεσμευτικά πλαίσια προκαθορισμένα από εξωδικαστικά πρόσωπα και συμφέροντα.

Οι επεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας και οι κομματικοί μηχανισμοί παρεμποδίζουν το ανακριτικό έργο, διατυπώνουν απόψεις, επιβάλλουν διαδικασίες. Και ενώ τα κόμματα εξουσίας κόπτονται για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης στην πραγματικότητα την εξευτελίζουν επιχειρώντας να την καταστήσουν όργανό τους. Με τις παρεμβάσεις αυτές καταρρακώνεται το Σύνταγμα και καταργείται η διάκριση των εξουσιών. Ο πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη και τελικά ή ίδια η Δικαιοσύνη , χάνει την αυτοεκτίμηση της..

Ανεπανόρθωτο πλήγμα δέχτηκε η ελληνική Δικαιοσύνη το 1935, στη δίκη για την απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου, όταν οι επεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας καταξευτέλισαν τη Δικαιοσύνη και τις λειτουργίες της. Οι μάρτυρες κατηγορίας συλλαμβανόταν από την αστυνομία και όσοι έφταναν στην αίθουσα εξαναγκαζόταν να ανατρέψουν τις καταθέσεις τους. Οι συνήγοροι της ποινικής αγωγής βρέθηκαν στα κρατητήρια ή η κρύβονταν για να αποφύγουν σύλληψη και κακοποίηση. Οι ένορκοι αντιμετώπιζαν απειλές ζωής και εκβιασμούς. Και τελικά υποχρεώθηκαν να εκδώσουν παμψηφεί απαλλακτική ετυμηγορία.( Το έκτακτο στρατοδικείο που δίκασε τους κινηματίες του 1935 καταδίκασε σε θάνατο δύο στρατηγούς – Παπούλα και Κοιμήση – που δεν είχαν καμιά ανάμιξη.Ήταν πράξη εκδικητική επειδή οι δύο αξιωματικοί είχαν προσχωρήσει στο Βενιζελικό στρατόπεδο και κυρίως επειδή, 13 χρόνια πριν, είχαν «συνεργήσει» στην καταδίκη των έξι (Γρ. Δαφνής.σ. 358)

Κατάφορη παρέμβαση και υποβάθμιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, δέχτηκε ξανά η ελληνική δικαιοσύνη κατά τη διαδικασία στο Ειδικό Δικαστήριο για την περιβόητη «κάθαρση» (1990-1991).Ήταν και αυτή μια φρικτή δοκιμασία στην ιστορία της. Πολιτικές σκοπιμότητες και ατομικά συμφέροντα οδήγησαν στην κομματικοποίηση της δίκης. Η μετάδοση της διαδικασίας από τα τηλεοπτικά μέσα μετέβαλε τη δίκη σε θλιβερή παράσταση με σκοπό τον επηρεασμό του κοινού. Το αποτέλεσμα όμως ήταν αντίθετο, η Δικαιοσύνη διαπομπεύτηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, στους δρόμους της πρωτεύουσας, στις τηλεοπτικές οθόνες και στις στήλες του Τύπου. Το κυριότερο όμως ήταν ότι η κάθαρση δεν επήλθε, αλλά ανακυκλώθηκε μέχρι των ημερών μας.

Και τότε έγινε έρευνα σε πανελλήνια κλίμακα (1991-1992) ύστερα από καταγγελίες για κυκλώματα διαφθοράς στους κόλπους της Δικαιοσύνης. Τα πόρισμα της έρευνας (Μάιος 1992) εντόπισε επίορκους δικαστές και αποφάσεις παράνομες και σκανδαλώδεις αποφυλακίσεις καταδίκων για σοβαρά εγκλήματα από δικαστικά συμβούλια, καταδίκων για λαθρεμπορία ναρκωτικών, ακόμη και για ανθρωποκτονίες. Αναφέρεται επίσης ότι στο πρώτο τρίμηνο του 1990 αναβλήθηκαν οι 101 από τις 165 υποθέσεις ναρκωτικών. Στον τύπο καταγγέλθηκαν απόπειρες δωροδοκίας δικαστικών, ύποπτες παραγραφές αδικημάτων, εξαφανίσεις δικογραφιών, αθωώσεις σε δευτεροβάθμια δικαστήρια παρά τις βαρείες πρωτόδικές καταδίκες, πλαστικά πιστοποιητικά ασθενείας και τοξικομανίας κ.λ.π.

Οι επεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας στη λειτουργία της Δικαιοσύνης είναι μεγάλο σκάνδαλα, έγκλημα στυγερό που αποσυνθέτει και μολύνει την κοινωνία και τον πολίτη.

Η κρίση της Δικαιοσύνης είναι στην ουσία κρίση της Δημοκρατίας. Γιατί η Δικαιοσύνη ξεχωρίζει από τους άλλους θεσμούς. Υπερασπίζεται τις ελευθερίες, καταπολεμεί την αυθαιρεσία, προστατεύει τους αδύναμους από τον αυταρχισμό των ισχυρών. Ο πολίτης βλέπει ότι οι άνθρωποι της εξουσίας αυτοτοποθετούνται υπεράνω των νόμων, πιστεύουν ότι η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να τους αγγίξει και πώς η ηθική δεν τους αφορά..

Επιτακτική επομένως ανάγκη μετά και τα πρόσφατα κρούσματα, να επανακτήσει η Δικαιοσύνη τον σεβασμό του κοινωνικού συνόλου. ¶λλωστε, το Δίκαιο προηγείται του νόμου. Αναρίθμητοι οι νόμοι, συχνά όμως αμφισβητείται η προσαρμογή τους στο Δίκαιο. Η κοινωνία δεν χρειάζεται πολλούς νόμους, χρειάζεται δίκαιους νόμους – και άτεγκτους δικαστές. Οι πολίτες μπορούν να ξεχωρίσουν τους κανόνες δικαίου που αξίζουν γενικό σεβασμό από τους περιστασιακούς που χαλκεύει η κομματική πλειοψηφία για να τους ανατρέψει ή νέα πολιτική εξουσία. Που θα ακολουθήσει.

Στην πολιτική ιδεολογία της εποχής μας ο νόμος εκφράζει τη βούληση των κομμάτων εξουσίας, είναι δηλαδή ο νόμος των ισχυρότερων, εκείνων που ασκούν μεγαλύτερη επιρροή. Αλλά δεν υπάρχει καμιά εγγύηση πως αυτός ο νόμος είναι καλός για το σύνολο, αφού συχνά αποτελεί προϊόν συναλλαγής για την εξυπηρέτηση συμφερόντων ομάδων και ατόμων, αυθαιρεσιών και διακρίσεων που ευτελίζουν τη Δικαιοσύνη.

Μετά από όλα αυτά, οι ρύποι της δικαιοσύνης, δηλητηριάζουν την ψυχή του απλού πολίτη και υποβαθμίζουν την κοινωνία, για το λόγο αυτό ομιλούμε για ηθορύπανση, η οποία δεν αντιμετωπίζεται όπως η φυσική ρύπανση για την οποία υπάρχει αντιρρυπαντική τεχνολογία. Εδώ έχουμε να κάνουμε μ΄ ένα άλλο περιβάλλον, αυτό της ψυχής, του οποίου οι επιπτώσεις θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν με μετάνοια και μεταμέλεια, προσφεύγοντας στον οίκο του θεού την εκκλησία, αλλά και εδώ έχουμε πρόσφατα μεγαλύτερη σήψη, οπότε το ερώτημα που μπαίνει επιτακτικά είναι: ο απλός πολίτης, ο πιστός, ο χριστιανός, από πού θα ζητήσει βοήθεια και παρηγοριά, αλλά αυτό είναι θέμα που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια.

Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω, παραθέτω αποφθέγματα μεγάλων ανδρών, τα οποία αποδεικνύουν και την διαχρονικότητα των προβλημάτων:

«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν σ΄αυτόν τον τόπο. Στην εξουσία πάντοτε οι φαύλοι. Κι΄αν φανεί κάποιος μια μέρα έντιμος, σε δέκα μέρες σκαρτεύει ...Φέρνεις άλλον, βγάνει χειρότερος»
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ (Εκκλησιάζουσες)

«Από τη διεφθαρμένη εξουσία μολύνονται και οι έντιμοι πολίτες κι΄ακολουθούν το παράδειγμά τους»
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

«Το ήθος όλων των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των κυβερνώντων»
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (Προς Νικοκλέα, 31)

«Γομάρια είναι οι Έλληνες, αυτήνοι τάχουν φκιασμένα τα σαμάρια και τους σαμαρώνουν»
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (Απομνημονεύματα)

ΜΑΝΟΛΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΚΗΣ
ΦΥΣΙΚΟΣ ΠΕΡΙΒ/ΓΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Σ.Π.Α.ΠΕ.Κ.Ε.Ε.Κ.

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.